Dert de, deva kadar başımızın üstündedir...

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]



Üstadımızdan öğrendiğimiz güzel bir salavat vardır. Bununla Efendimiz’e (sav)

“Dertler ve devalar adedince sana salat-u selam ederiz” deriz.

Hep düşünmüşümdür, deva için tamam da dert için neden salat ederiz?

Ya da derdin neresi övülesi neresi esenlik veresi olmalı ki onu çağırır ve ondan Nebi’ye bir yol açarız?

Öyle ya, salatın bir manası da duadır ve dua bir şeyi davet etmektir.

Hiç dert davet edilir mi? Bu nasıl iştir?



Artık anlıyorum ki dertler bizim vesilelerimizdir, ve Allah’a vesile ile varılır.

Dertler bizim aczimizin zikridir.

Aczimiz ise bizi Rauf ve Rahim olan Nebi’ye Rahman ve Rahim olan Allah’a bağlar.

Hatta öyle bir bağdır ki bu devadan ziyade şükredilesidir.

Dert celal tecellisi, deva cemal tecellisidir.

İkisinden de Sure-i Rahman’daki iki güzel cennet devşirilir.

Bu yüzden dert de, deva kadar başımızın üstündedir,

bu yüzden biz Celal ve İkram sahibi bir Rabbe intisab ederiz.

Niyazi-i Mısri gibi Allah dostlarını dertle gelen Celal’e sevindiren coşturan sır bu olmalıdır.

Üstad’a çileli hayatında her hapse bir risale ile karşılık verdiren,

her zehirlenmeye bir evrad tesisini eşlik ettiren sır da bu olmalıdır.

Cümle zalimlere haklarını helal ettiren de.

Zira yara açan yaraladığına iyilik etmiş, yalnızca kendine zulmetmiştir.



ALINTI