Hayatın Vasiyetidir Bu Kalplere...

“Hayırlı sabahlar!” demekle başlamalı…
Sabahın ilk ışıklarıyla îlan edilmeli hayırlı bir gün…
Bütün âile, bu sabah da eksiksiz olarak hayırla gözlerini dünyayaaçabildiği için şükürle dolu bir nefes almalı ve sonra yüzdetebessümler karşılık bulmalı.
Kırgınlıklar varsa da zarflara koyarak göndermeli sonsuzluğa...Değerleri, kırık camların keskinliğindeki pencerelerden değil, yokolmanın keskin gerçeğinden bakarak anlamalı.
Bizi aynı çatı altında bir âile olarak dünyada kılan Yaratıcı’nın birgün mutlaka göndereceği vedâ emri gelmeden önce, yüreğimizde dolaşanhüznü, kopup giden bütün sevgi parçacıkları ile toplamalı ve af ilekarıp dikmeli tekrar gönle…
Konuşmalı sadece… Ertesi sabaha yapılan planların sahteliğinde değil,bugün aydınlanan günün dakikalarına sığdırmalı, anlatmalı sevdiğinesevdiğini… Gözler görüyorken, zihinler tanışıyorken herkes bilmeli,kalpteki yerini...
Soğuk ellere yaşlı gözlerle dokunarak uzun ayrılığı hazmederken,vicdan hesaplaşmalarından uzak olmak için aslında her şey…Kim bilirnerede hangi sevdiğinin sıkıntısı yüreğinde iken, hangi düşlerinpeşinde giderken rûhunu teslim edeceğini bilmeyen insanoğlu,kırgınlığın dikenli hâtıralarından uzaklaşmalı. Ve dönüp ardınabakmadan kalbindeki bütün taşları gurur denizine fırlatmalı…
Milyarlarca rûhun arasından seçilerek muhatap kılınan her insandüşünmeli, niçin bu birliktelik? Eve gelen aynı ekmeğin sıcacıklokmalarını paylaşmak, gecenin ıssızlığından aynı çatı altındakorunmak, akıp giden günün karmaşasından sonra her akşam tekrar vetekrar aynı evde toplanmak, yani “âile olmak” boşuna olmamalı…
Yuva nîmetine sahip olan her fert için, bir başka dönmeli dünya.Seven herkes, kulağına küpe etmeli sonsuzluğu… Kaybetmenintedirginliğinde kurulmalı cümleler... Ne de olsa yalan ya bu dünya,işte böyle içine işlemeli gerçekler...
İnsanoğlunun ötesinde, farkında belki de bütün kâinât… Çünkü birhuzur kapısı olmak, aslında her dört duvarın düşü… Mekânda değil,zamanda değil, çatıların altında mutluluk nağmeleri dinlenmesi tekisteği… Yoruluyor, yıpranıyor, acıyan, acıtılan her rûhun seyrindeöylece şâhitliğe hazırlanıyor.Çok değil, kısa bir zamanı kalan hayatın vasiyetidir bu kalplere; herşeye rağmen sevmeli, mutluluğun hakkını vermeli… Adına “yuva” denen heryerde, cennet azıkları pişmeli…