Kalbini Rahat Bırak

Unutmayacaksın. Daha doğrusu, unutmaya çalışıp, bunun için çabalamayacaksın.
Gerekirse, yüreğine taş basacaksın. Gecen gündüzüne karışacak, hayatın alt
üst olacak belki. Gözünü kırpmadığın geceler olacak. Gündüzün bir anlamı
kalmayacak. Gam ve keder yüreğini mesken tutacak.

Acının ta içinden geçeceksin. Bu hayata, "hayat" demeyeceksin.
Yaşamayacaksın, ölüp ölüp dirileceksin. Ölümün içinden geçeceksin, ölmeden
evvel. Öyle ki; acıdan müteşekkil olacaksın. Sen acının bizatihi kendisi
olacaksın.

Aşka inanıyorsan eğer, aşkın kederine de inanacaksın.

Aşkın sadece kaymağına talip olmayacaksın. Aşkın sonuçlarına da razı
olacaksın.

Baksana, aşka gerçekten inanan şair Sezai Karakoç ne diyor, nasıl da yürekli
diyor: "Ben çiçek gibi taşımıyorum göğsümde aşkı/ Ben aşkı göğsümde kurşun
gibi taşıyorum/ Gelmiş dayanmışım demir kapısına sevdanın/ Ben yaşamıyor
gibi, yaşamıyor gibi yaşıyorum/ Ben aşkı göğsümde kurşun gibi taşıyorum"
Hiçbir sızlanma var mı bu dizelerde? "Onu nasıl unutabilirim, aşkın
acısından nasıl kurtulabilirim?" diye en ufak bir serzeniş var mı?

En önemlisi, "Zavallıyım" sözünü yüreğine sokmayacaksın. Beni bıraktı ya da
sevgime karşılık vermedi; "sevilmeye layık değilim ki" diyerek kendine
ihanet etmeyeceksin. Göğsünde bir kurşun gibi taşıyacaksın aşkı; göğsüne
çiçek gibi takıp, ne zaman kuruyacak diye beklemeyeceksin.

Kalbine karışmayacaksın. Âşık olurken kalbin sana bir şey sormadıysa,
maşukundan soğurken de sana sormayacak inan. Kalbin kararını kendi verecek.
Kalbini rahat bırakacaksın.

Ayrıca, onu çok seviyordun hani? İnsan sevdiğini unutmak ister mi?
Sevdikleri ölen insanlar, en çok neden korkarlar biliyor musun? Onları
unutmaktan. Hem de, unutmadıkça yürekleri daha bir kederle dolmasına rağmen.
Hem çok sevdiğini söyleyip hem de onu nasıl unutabilirim diyorsan, bir sorun
yok mu bu işte, diye düşüneceksin.

Hem, aşkını değil, kederini, kalbindeki sızısını unutmak istiyorsun belki
de. Karşılık bekledin, bulamadın. Bulamamanın narsisistik incinmesini
yaşıyorsun. Aşk eğer sırf sevmekse, neden sevilmekle meşgulsün? Olmuyor
değil mi? Karşılıksız olmuyor. Aşk mukabele talep ediyor. O zaman, aşkı bir
kere daha düşüneceksin.

O zaman çektiğin acıya "aşk acısı" demesen; "karşılık bulamamanın acısı"
desen? Reddedilmenin acısı. Ayrılığın acısı. Zevalin acısı. Sevilmediğini
düşünmenin acısı. "Bunu hak etmedim, güzel ve iyi bir insandım. İyi bir aşkı
hak ediyordum" derken bile, aşka düşmekle yetinmiyorsun. Aşkına mukabele
bulamamanın derdiyle meşgulsün.

Keşke düşünsen; hiçbir acı, hiçbir üzüntü, hiçbir keder, bir gün sona erecek
hayattan daha uzun süreli değildir. Nasıl ki dünyada misafirsek; sevinçler
de kederler de bizde öyle misafir. Nasıl ki dünya bizi ağırlıyorsa, biz de
sevinç ve kederleri, üzüntüleri öyle ağırlayabiliriz.

Belki bu söylediğime kızacaksın; duygular nankördür. Bugün var olur. Gün
gelir, zevale mahkûm hayat gibi zeval bulur. Bir sabaha kalkarsın. Kalbin
sevgilisine küsmüştür. Tamam, bu her insanda olmayabilir. Ama inan çoğu
insanda vuku bulur. Bir kere daha söylemek isterim ki; bu dünya hayatı ezelî
ve ebedî değilse; duygular da ebedî değildir. Ebedî olan sadece O'dur.

"Bir daha başkasını sevemem" de bir yanılgıdır. Seversin. Sevebilirsin.
Yeter ki kalbini rahat bırak. Ona karışıp durma. Onu kalbinden söküp
çıkarmaya çalıştıkça, çiviye çekiçle bir kere daha vuruyorsun.

Belki de ölüm geçirecek aşk acını. Dünyadaki hayatının bitiş çizgisi, aşkını
da bitirecek. Aşkının ipini ölüm çekecek. Şöyle ya da böyle, şu ya da bu;
bir gün bitecek. Bir gün unutacaksın. Ve bir gün de unutulacaksın.

Ha, bir de; hani dua ediyordun, "hayırlısı olsun Rabbim" diye. "Hayırlısı
değilse olmasın" diye geceleri kalkıp yalvarıyordun O'na. Bak, olmadı işte.
Niye teslim olmuyorsun. Yaratıcın duanı kabul etti işte. Hayırlısı değilmiş
ki, olmadı. Fuzuli şekilde neden O'nun işine karışıyorsun.

Kalbini rahat bırak...

MUSTAFA ULUSOY