"Ervah-i tayyibe revayih-i tayyibeyi sever"

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]


Dostum birden soruverdi :

- Bir insanin mutlu oldugu nasil anlasilir?

- Bilmem... Belki, gözlerinin parlakligindan, nesesinden, belki yüzüne vuran iç aydinligindan.



Dostum hepsini kabul eden ama yeterli bulmayan bir el isareti yapti :

- Bunlar dogrudur. Mutluluk saklanamaz. Mutluluk insanin içinden sizar, bir yerlere gider, orayi degistirir. Bir de kokusu vardir. Bilir misin, mutluluk kokar.

- Mutlulugun kokusu mu?



Dogrusu duymamistim. Dostum anlayisla bakti :

- Dogrudur, duymamissindir. Insanlar pek fark etmezler. Oysa, her ruh halinin kendine özgü bir kokusu vardir. Eger insanlar koku duygularini kaybetmeselerdi, bunlari da bilirlerdi. Ama birçok sey gibi bunu da kaybettiler.

- Yani önceden biliyorlar miydi?

- Elbette, biliyorlardi. Bak hayvanlarin birbirleriyle iletisim kurmalarinda koku nasil önemli bir rol oynar.

- Evet ama konusamadiklari için.



Dostum biraz sabirsiz, sözümü kesti :

- Insanlar konustuklari için artik kokuya gerek duymuyorlar, degil mi? Simdi sen bana insanlarin konustuklarini mi söylüyorsun?



Artik karsilik vermiyordum. Dinlemeyi sürdürdüm.

Dostum :

- Sen de biliyorsun ki insanlar gerçekte konusmuyorlar. Konusur gibi yapiyorlar. ögrendikleri sözcükler var. Birbirlerine onlari söylüyorlar. Gerçekte çok aci, çok az zaman için konusuyor. Onlara da dikkat et, duygu sözcükleri yoktur. Birbirlerine söylemeleri gereken sözleri söylerler. Onun için de çogunlukla birbirlerini dinlemezler.Gerçekte konusmayan, gerçekte dinlemeyen insanlar iki önemli iletisim aracini da kaybettikleri için artik anlasamaz hale gelirler. Koku ve dokunma. Iste gerçek iletisimin iki yolu. Insanlar ikisini de unuttu.



Onu biraz kiskirtmayi denedim.

- Simdi insanlar birbirlerini koklasinlar mi diyorsun?



Umutsuz ve kirgin bakti :

- Keske ne dedigimi anlasalardi da söyleseydim. Koklamak, öyle incelikli bir duygudur ki, bugünün insanina ögretilmesi gerekir. Zavalli koku alma duyumuz. öylesine kötü kokularla bozuldu ki, yeniden egitilmesi gerekiyor. Biliyor musun, insanlar insan kokusu bile alamiyor. Bir cocugun kokusu. Yasli insanin kokusu. Umudun kokusu. Bezginligin kokusu. Hayata kirilmanin kokusu. Mutlulugun kokusu. Insanlar bütün bunlari unuttular. Dokunma da öyle. Insanlar bunu da unuttu. Bir elin el üstüne konmasi. Bir omuzun omuza dayanmasi. Bir sirtin sirta dayanmasi. Ayaklarin birbirine sarilmasi. Bedensel dokunma. Unuttugumuz ne çok sey var.



Günümüz insanini savunmak istedim :

- Ama sözcükler var, yazi var. Belki o yüzden unutmusuzdur.



Dostum biraz dalginlasti :

- Evet yalanlarin araci sözler, yalanlarin araci yazilar. Bir türlü içimizden geleni söylemeyi, yazmayi bilemedigimiz için yalanlarimizin araci olanlar. Beden yalan söylemez. Bunlar gerçekleri iletir. Sadece gerçekleri.