Neden Namazımı Kaza ettim!

Mahşer meydanında milyarlarca insan güneşin tepelerine kadar yaklaştırıldığı yerde hesabının görülmesi için beklerken sırası gelenin geri döndüğünü sıranın sonuna geçtiğini tasavvur ettim.
Ahkaf 15.Biz insana, ´anne ve babasına´ iyilikle davranmasını tavsiye ettik. Annesi onu güçlükle taşıdı ve onu güçlükle doğurdu. Onun taşınması ve sütten kesilmesi, otuz aydır. Nihayet güçlü çağına erip kırkyaşına ulaşınca, dedi ki: "Rabbim, bana, anne ve babama verdiğin nimete şükretmemi ve Senin razı olacağın salih bir amelde bulunmamı bana ilham et; benim için soyumda salahı ver. Gerçekten ben tevbe edip Sana yöneldim ve gerçekten ben Müslümanlardanım."Yaşımın kırk’a yaklaştığı günlerde, dünya hayatının girdabına kapılmış, gençlik heyecanlarını yitirmiş, ölüme her geçen gün biraz daha yaklaştığımın farkına varmadan, kendimi kandırarak dini hayatımı günlük işlerimin arasına sıkıştırmış gidiyordum.Ne zaman ki, Kur’anı tekrar okumaya namazla ilgili ayetleri tefekkür etmeye başlayınca bu hayat tarzı ile sonumun hayır olmayacağını anlamaya başlamıştım. Dinle olan temel bağlantımız, imandan sonra en önemli din meselesi olan Namaz, ödenip kurtulunması gereken bir borç gibi yer etmişti zihnimde.Gençlik yıllarımda en zor şartlarda bile büyük hassasiyetle kıldığım namazlarımın hakkını veremediğim gibi basit sebeplerle bile namazın geçmesinden kalbim zerre kadar titremiyordu. Akaşmları evdeyken tenbellikten fırsat bulup kıldığım namazları; ya seyrettiğim futbol maçının devre arasında, ya televizyonda kaçırmak istemediğim bir programı bir yandan dinlerken kılıyordum. Farzları kılıp, zaman zaman birleştirip bir an önce kılıp kurtulmak düşüncesindeydim. Bu halin bana bir faydası olmayacağını kıldığım namazın Allah katında makbul namaz olmadığı Kur’an bana söylüyordu;Müminun suresi “1. Gerçekten müminler kurtuluşa ermiştir; 2. Onlar ki, namazlarında huşu içindedirler; …9. Ve onlar ki, namazlarına devam ederler.” , Maun suresi4-5-; “Yazıklar olsun o namaz kılanlara ki Onlar namazlarını ciddiye almazlar.” Gibi ayetler namazın ciddiyetle kılınması gerektiğini açıkça ortaya koyuyordu. Belki Hz.Ali (r.a.) gibi bir namaz kılmazdım ama en azından çaba gösterebilirdim. Mahşer meydanında milyarlarca insan güneşin tepelerine kadar yaklaştırıldığı yerde hesabının görülmesi için beklerken sırası gelenin geri döndüğünü sıranın sonuna geçtiğini tasavvur ettim. Her sıra gelişinde namazı eksik olduğu için geri döndürülüyordu her bekleyiş 50 bin seneyi geçiyordu. Artık daha fazla bu işin ertelenmesinin mümkün olmadığına karar verdim ve kazaya kalmış, yanlış ve eksik kılınmış namazlarımın bir hesabını yaptım yaptığım hesabın üzerine %20 ekledim ve kaç yıl içinde tamamlayabileceğimi hesapladım. Namazları kaza etmek için bir program yaptım 5 yıl içiersinde günde en az 2 günlük kaza namazı kılabilceğimi hesapladım. İlk günlerde sünnetleri kılmadan vaktin namazını ve o vakte ait 2 günlük kaza kılıyordum. Zamanla müekked sünnet olan sünnetleri de kılmaya karar verdim. Bütün hayatımı namaz üzerine programladım. İşlerimi namaz saatlerine göre düzenledim, fazla kazanç getirecek olsa bile namaza ve huşuya engel olacak şeylerden kendimi uzak tutum. Namaz kılarken televizyonu ya kapattım yada başka bir odaya gidip namaz kıldım. Zamanla evde televizyon izlenmez oldu, artık futbol maçıda izlemez olmuştum. Meğer televizyon insan hayatını ne kadar olusuz etkiliyormuş. Televizyon kapalıyken o zamana kadar okuduğum kitaptan kat kat fazla kitap okudum. Evin her odasına bir seccade serdim böylelikle her zaman namaz aklımda ve gözümün önündeydi. Bu durum aileminde etkilenmesine neden oldu eşim ve çocuklarımda beni model alarak namaza azami itina göstermeye başladılar. Sonuçta 5 yıl içersinide kazaya kalmış farz namazlarımı Allah’ın yardımı ile kıldım. Bundan sonraki hedefim Allah’ın izni ile namazlarımdaki huşuyu artırmak tam Kur’an da tarif edilen namazı kılmaya çalışmak.Bu yazıyı namazı kaza etmeyi gözünde büyütenler için yaşanmış bir tecrübe olarak yazıyorum. Benim yaptığımın kat kat fazlasını yapan birçok kişi var şüphesiz.Bu yola girenin yardımcısı Allah’tır..

KAYNAK : Muhammed Seyfi(20.01.2010)

Ya Rabbi, ben Sana secde etmek istiyorum, ama yapamıyorum. Yoksa beni huzuruna kabul etmiyor musun, diye içinden geçirdi.
Bediüzzaman Hazretleri´nin avukatı Bekir Berk, vefatından önce çok ağır bir hastalığa yakalanmış, 95 kilodan 52 kiloya düşmüştü. Namazlarını güçlükle kılıyordu. O kadar ki, bazen abdest alırken ve namaz kılarken defalarca bayılıyordu.
Ayıldığı zaman ilk sözü, “Namaz vakti geçti mi?” veya “Namaza kaç dakika var?” oluyordu. Hatta namaz vaktini izlemek için sürekli bir masa saati taşıyordu.
Kendisine hizmet eden bir genç, “Niçin bu saati karşısına koyup bakıyor? Zaten sürekli hasta ve belki de son günlerini yaşıyor...” diye içinden geçirmişti.
Az sonra gür bir sesle o gence şunları söyledi:
– Bak kardeşim, namaz çok önemlidir. Ben bu saatle namaz vakitlerini takip ediyorum.
Londra’da tedavi gördüğü yıl ilginç bir hadise yaşamıştı. Namaza durmuş ve iki rekâtını güçlükle kılmıştı. Üçüncü rekâtın secdesine giderken, ne kadar uğraştıysa başaramamış, takati kesilmişti.
Bu duruma çok üzülerek:
– Ya Rabbi, ben Sana secde etmek istiyorum, ama yapamıyorum. Yoksa beni huzuruna kabul etmiyor musun, diye içinden geçirdi.
Bunun üzerine Allah’ın inayetiyle, alnının Kâbe’deki soğuk mermerlere değdiğini, oraya secde ettiğini gördü. Bu şekilde namazın iki rekâtını Londra’da, iki rekâtını Mekke’de eda etti.
Böylece Cenab-ı Hak, onu Kâbe’ye getirerek huzuruna kabul ettiğini göstermişti...

KAYNAK : Namazı yaşayanlar - Said Demirtaş

Namaza dururken, tam huzura vardığında, niyet edip, “Allahü Ekber” dediği zaman, arkasındaki talebeleri korkardı.
BEDİÜZZAMAN SAİD NURSÎ’NİN uzun yıllar hizmetinde bulunmuş, ihlâslı, samimî bir talebesi olan Bayram Yüksel, Üstadın namaza büyük önem verdiğini, huşûa ve tâdil-i erkâna fevkalâde riayet ettiğini söylemiştir.
Onun anlattığına göre, Üstad, namazı çok huşû içinde kılardı. Sûreleri okurken tane tane okurdu. Namaza dururken, tam huzura vardığında, niyet edip, “Allahü Ekber” dediği zaman, arkasındaki talebeleri korkardı. Hatta tekbir sırasında ahşap bina sarsılırdı. Buna Mustafa Sungur, Mehmed Fırıncı gibi birçok talebesi şahit olmuş ve anlatmıştır.
Namaz vaktine çok dikkat eder, namazlarını tam vaktinde kılardı. Meselâ, Isparta’dan gelirken Emirdağ’a beş dakika sonra varılacak olsa bile, Üstad saate bakar, kış, fırtına olsa beklemez, hemen namazı eda ederdi. Kırlarda olsun, yolculukta olsun, namazı vakit girer girmez kılardı. Üstad, bunun hikmetini şöyle anlatırdı:
– Namazı vaktinde kılmanın ne derece tükenmez, uhrevî bir sermaye olduğu şundan anlaşılıyor ki, her namaz vaktinde İslâm âlemi denilen muazzam camide, yüz milyondan fazla büyük bir cemaat namaz kılıyor. O cemaatte her bir adam bütün cemaate dua ediyor. “İhdine’s-sırata’l-müstakîm (Bizi doğru yola ilet)” diyor. Her biri umum cemaate hem şefaatçi, hem duacı olur. O vakit, namaza iştirak etmeyen hissesini alamaz. Kaynayan mirî ve askerî kazanına karavanasını götürmeyen, yemek hakkını alamadığı gibi, bu büyük cemaatin mânevî mutfağında kaynayan mânevî erzakını alamaz. Belki namaza iştirakle o cemaatin ordusuna katılmış olmakla ve dualarına âmin demek olan namazı vaktinde kılmakla alabilir.
Onun arkasında namaz kılan Hilmi Arıcı ise, şöyle demiştir:
– Namaza başlamasını tarif etmek zordur. Duyarak, yaşayarak namaz kılıyordu. Bu namazlarda bambaşka bir heyecan duyuyordum. Namaza başlarken sanki kemikleri çatırdıyordu.

KAYNAK : Namazı yaşayanlar - Said Demirtaş

Ansızın gözlerini açtı ve “Hemen şimdi akrabalarım ve yakınlarımın hepsini toplayın” buyurdu.
Ümmü Hamide, eşi İmam Cafer-i Sadık’ın vefatı sebebiyle, kendisini teselli etmek için gelmiş olan Ebu Basir’i görünce, gözyaşları akmaya başladı. Ebu Basir de, bir müddet ağladı. Ümmü Hamide’nin ağlaması du-runca, Ebu Basir’e:
― İmam’ın can çekiştiği anda, hazır değildin. Tuhaf bir mesele oldu, dedi. Ebu Basir de ona:
― Ne meselesi, diye sordu. Ümmü Hamide de şöyle dedi:
― İmamın hayatının son anlarıydı. Ömrünün son dakikalarını geçiriyordu. Gözleri kapanmıştı. Ansızın gözlerini açtı ve “Hemen şimdi akrabalarım ve yakınlarımın hepsini toplayın” buyurdu. Tuhaf bir istekti. Böyle bir vakitte İmam, mademki emir vermişti, biz de gayret ettik ve hepsini topladık. İmamın yakınları ve akrabalarından gelmeyen kimse kalmamıştı. Hepsi, bu hassas anda İmam ne yapacak, ne söyleyecek diye merakla bekliyorlardı.
İmam, hepsini hazır görünce topluluğu karşısına alarak şu sözleri söyledi:
― Bizim şefaatimiz namazına önem vermeyen kimselere asla nasip olmayacaktır.

KAYNAK : Namazı yaşayanlar - Said Demirtaş

Ben ömrümde bir kere Allah’ın secde emrine karşı çıktım ve ondan dolayı da Allah’ın huzurundan kovuldum. Sen ise bir günde beş kere isyan ettin.
Adamın biri sahrada dolaşırken, şeytan ona arkadaş olmuştu. Adam öğle, ikindi, akşam ve yatsı namazlarını kılmamıştı. Uyuma vakti geldiğinde, adam yatıp uyumak istedi. O zaman şeytan adamdan uzaklaşmaya başladı.
Adam:
– Benden niye kaçıyorsun, diye sordu.
Şeytan da cevap olarak:
– Ben ömrümde bir kere Allah’ın secde emrine karşı çıktım ve ondan dolayı da Allah’ın huzurundan kovuldum. Sen ise bir günde beş kere isyan ettin. Ben Allah’ın sana gazap edip, senin arkadaşın olmam sebebiyle beni de kahretmesinden korkarım, dedi ve arkadaşlığı kabul etmeyip uzaklaştı.

KAYNAK : Namazı yaşayanlar - Said Demirtaş