NURDAN KATRELER

Konunun ilk mesajı :

İnsan zayıftır; belâları çok. Fakirdir; ihtiyacı pek ziyade. Âcizdir; hayat yükü pek ağır. Eğer Kadîr-i Zülcelâle dayanıp tevekkül etmezse ve itimad edip teslim olmazsa, vicdanı daim azap içinde kalır. Semeresiz meşakkatler, elemler, teessüfler onu boğar. Ya sarhoş ya canavar eder.

Risale-i Nur Külliyatı 6.söz'den

Şu gördüğün büyük âleme eğer pek büyük bir saray farz edilirse,

Nur-u Muhammedî o Sultan-ı Ezelin makarr-ı saltanat ve

Haşmeti ve tecelliyat-ı cemaliyesiyle âsâr-ı san'atını

Hâvi olan o yüksek saraya NÂZIR ve MÜNÂDİ ve TEŞRİFATCI olur

Bütün insanları DÂVET EDİYOR.

O sarayda bulunan bütün antika san'atları,

Harikaları ve mucizeleri TÂRİF EDİYOR.

Halkı o saray Sâhibine, Sâniine İMAN ETMEK ÜZERE câzibedar,

Hayretefzâ dâvet ediyor.

{MESNEVİ-İ NURİYE | RİSALE-İ NUR KÜLLİYATI}

Musibetin yüzüne gülebilmek
Maddî musibetleri büyük gördükçe büyür, küçük gördükçe küçülür.
Meselâ, gecelerde insanın gözüne bir hayal ilişir. Ona ehemmiyet verdikçe şişer,
ehemmiyet verilmezse kaybolur. Hücum eden arılara iliştikçe fazla tehâcüm
göstermeleri, lâkayt kaldıkça dağılmaları gibi, maddî musibetlere de büyük
nazarıyla, ehemmiyetle baktıkça büyür. Merak vasıtasıyla o musibet cesetten
geçerek kalbde de kökleşir, bir mânevî musibeti dahi netice verir, ona istinad
eder, devam eder. Ne vakit o merakı, kazâya rıza ve tevekkül vasıtasıyla izale
etse, bir ağacın kökü kesilmesi gibi, maddî musibet hafifleşe hafifleşe, kökü
kesilmiş ağaç gibi kurur, gider. Bu hakikati ifade için bir vakit böyle
demiştim:
Bırak ey biçare feryadı belâdan kıl tevekkül,
Zira feryat belâ ender hatâ ender belâdır bil.
Eğer belâ vereni buldunsa, safâ ender atâ ender belâdır bil.

Eğer bulmazsan, bütün dünya cefâ ender fenâ ender belâdır bil.

Cihan dolu belâ başında varken, ne bağırırsın küçük bir
belâdan? Gel, tevekkül kıl.
Tevekkülle belâ yüzünde gül, tâ o da gülsün. O güldükçe
küçülür, eder tebeddül.
Nasıl ki mübarezede müthiş bir hasma karşı gülmekle, adâvet
musalâhaya, husûmet şakaya döner, adâvet küçülür, mahvolur, tevekkül ile
musibete karşı çıkmak dahi öyledir.

Lemalar

Ey nefsim! Deme,
"Zaman değişmiş, asır başkalaşmış; herkes dünyaya dalmış, hayata perestiş eder, derd-i maîşetle sarhoştur.
" Çünkü, ölüm değişmiyor; firâk bekâya kalbolup, başkalaşmıyor. Acz-i beşerî, fakr-ı insanî değişmiyor; ziyâdeleşiyor.
Beşer yolculuğu kesilmiyor, sürat peydâ ediyor.
"

Hem deme, "Ben de herkes gibiyim." Çünkü, herkes sana kabir kapısına kadar arkadaşlık eder.
Herkesle musîbette beraber olmak demek olan teselli ise, kabrin öbür tarafında pek esassızdır.

Sözler| On Dördüncü Söz