Anneler çocukların eğitmenidir

Cenâb-ı Hak buyuruyor:
"Onlar, "Ey Rabbimiz! Eşlerimizi ve çocuklarımızı bize göz aydınlığı kıl ve
bizi Allah'a karşı gelmekten sakınanlara önder eyle" diyenlerdir." (Furkân,
74)
Rasûlullah (sav) buyurdular:
"Hepiniz çobansınız. Hepiniz güttüğünüz sürüden sorumlusunuz. Âmir
memurlarının çobanıdır. Erkek ailesinin çobanıdır. Kadın da evinin ve
çocuğunun çobanıdır..."

(Buhârî, Cum`a 11, İstikrâz 20, İtk 17, 19, Vesâyâ 9,Nikâh 81, 90, Ahkâm 1; Müslim, İmâre 20.)

Hazret-i Mevlânâ, insanın terbiye neticesinde olgunlaşmasının bir misâlini
mecâzî bir üslûpla şöyle anlatır:
"Tenceredeki ham nohuda bak! Ateşte kaynayan sudan canı yanınca nasıl da
yukarı doğru sıçramaya başlar, yüzlerce taşkınlık göstermeye koyulur.
(Kendisini pişirip yemek hazırlayacak olan hanıma hâl lisânıyla der ki:)
"-Niçin beni ateşlere salıyorsun? Madem beni satın aldın, ne diye bu hâllere
uğratıyor, benim canımı yakıyor, beni horluyorsun?"
Evin hanımı da, nohuda kepçe ile vurarak der ki:
"-Hayır, iyice kayna, adam akıllı piş de, ateşten sıçrayıp kaçmaya kalkışma!
Ben seni hor gördüğümden, istemediğimden, sevmediğimden ötürü kaynatmıyorum.
Bir tat, bir lezzet elde edesin de gıda hâline gelesin, yenesin, cana
karışasın diye kaynatıyorum. Yoksa seni cefâlara salmak, seni horlamak için
değil."
Burada vurgulanmak istenen husus, yetiştirilecek olanlara yanlış şefkat ve
merhamet gösterilmemesidir. Çocuğunu eğitmeye kıyamayan anne-babalar,
aslında onların dünyalarına da âhiretlerine kıymış olurlar. Eğer kadın,
nohudun sızlanmasına kulak assa, o nohut çok geçmeden insanın dişlerini
parçalar. Tıpkı bunun gibi mânevî bakımdan ham bırakılan evlâtlar da
neticede âileyi de toplumu da felâkete götürürler.

Osman Nûri Topbaş