İNŞALLAH

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Asil bir sükûnetin dizi dibinde nefeslenmektir
“İnşallah”…
Varlığın sarp yokuşlarında nefesi kesilir insanın…
Dudağına
değince “İnşallah!” sözü; varlığı yoktan varedenin, yokluğu hiç sebepsiz varlığa
doğru genişletenin iradesinden nefeslenir.

Zamanın dar köşelerinde sesi
eksilir insanın…
Sesini bürüyünce “İnşallah!” kelamı, zamanı genişletenin,
ömrü ebede bitiştirenin dilemesinden beslenir. Gündelik telaşların hızla inip
kalkan göğsünde aklı daralır, kalbi yorulur insanın…
Kalbini atınca
“İnşallah!”ın asude iklimine, aklı aklanır, kalbi durulur.
Dünyevî
önceliklerin hazla gidip gelen sarkacında ruhu hoyratça savrulur
insanın…
Yüzüne gülünce “İnşallah!”ın muştusu, ruhu sılaya taşınır, hüzünleri
yağmurda ıslanır.

“Ben benden ötesine teslimim...” diye/bilenin
inşirahıdır “İnşallah”…

Kendi varlığının yükünü zayıf omuzlarından atıp
hafiflediğinin resmidir “İnşallah”…

Kendini kendinden öte taşıyan/taşıran
insanın kabuğunu zorlayışıdır “İnşallah”…

“Ben buradayım ama burada
kalmaya razı değilim...” diyebilenin meydan okuyuşudur.

Ellerine kudret
elinin sarıldığını, gözlerine bin kutlu nazarın ışık olduğunu, yüzünü çevirdiği
her yönde tek ve bir teselli vechinin beklediğini ilan edişidir…

Kalbine
yüklenmiş dağları bir nefeste silip süpürmektir "İnşallah".

Varlığın
koynuna tutunmuş insanı sonsuzluğun ufkuna doğuran bir sızıdır
“İnşallah”...

"İnşallah", sebeplerin kör kuyusuna uzatılan ışıltılı bir
kovadır.
Ağaç köklerini ve toprağı kucaklaştıran “İnşallah”tır; toprağa hayat
bahşetmektir, taşa pınarlar dilemektir.
“Allah dilerse” tohum toprağa
katışır; toprak ve tohumun boş ellerine çiçekler sunulur, kurak avuçlarına hayat
akıtılır.

Nereye indiklerinden habersiz, rüzgâr nereye eserse oraya
gitmeye hevesli yağmur taneleri, “Allah’ın dilediğince” boynu bükük toprağı
sevindirir, güllerin al yanağına gözyaşı olur, sabahın ak göğsüne şebnem diye
tutunur.
“Allah’ın dilemesiyle” sert ve ağır taşlar, ince ve nazenin köklere
yol olur; o latif güzellerin kalplerine dokunmasıyla yollarında toprak
olur.

İnşallah, Yusuf’un[as] kuyuya iten hainlerin tuzaklarının itildiği
kuyudur.
O’nun dilemesidir ki Yusuf’u kuyudan çıkardı, kuyuyu Yusuf yüzlülere
sırdaş eyledi.

İnşallah, Yusuf’u[as] ucuza satan bezirgânları yok
pahasına satan sırdır.

O öyle istedi ki, kölelik ve kulluk Yusuf’la nice
kralların erişemeyeceği şeref ve itibar bilindi.

İnşallah, İbrahim’i[as]
ateşe savuran ateş yüzlülerin kavrulduğu ateştir.

O öyle diledi ki
İbrahim’in teninde ateş güle çevrildi, alevin yanağından serinlik
devşirildi.


Dudak ile tebessümü birbirine yapıştıran sırdır
“İnşallah”...

Yüzün yüzüne düşen hüzünleri dağıtan dokunuştur
“İnşallah”...

İki kalb arasındaki soğuk mesafeleri eritip ısıtan ateştir
“İnşallah”...

Güneşin alevlerini gülün yanağına al al indiren serinliktir
“İnşallah”....

Kelimelerin suskun hecelerinin koynuna anlamlar sunan
hikmettir “İnşallah”...

Sesleri söze bürüyerek birbirine bitiştiren,
kaynaştıran mayadır “İnşallah”...

Göğüslere nefesleri ele avuca gelmez,
dokunulmaz, şeffaf bir genişlik olarak dokunduranın tenezzülüdür
“İnşallah”....

“Elif”tir İnşallah...
Varlığın alfabesinde dimdik
duruştur.

“Lâm”dır İnşallah...

Yokluğun koynunda dupduru bir
bakıştır.

“Mim”dir İnşallah...

Hicranın solgun yanağına dosdoğru
bir Muhammedî eğiliştir ..

*alıntı*