SESSİZ KONUŞABİLMEK

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Sözsüz konuşabilmek güzel şey olsa gerektir.
Susmak ve anlamak, susarak
anlatmak güzel şey.
Kelimeler elbette konuşabilmemiz için var.
Ama
sükûtun bir ihtişamı yok mu sizce de?

Hani iki talebesi bir ALLAH
dostunu ziyarete giderler.Ahir ömründe bize bir sohbet, bir nasihat eder
ümidiyle.Otururlar saatlerce, ne bir tek söz, ne bir sohbet
" Canı sıkılır
iki arkadaşın. Müsaade isteyip kalkarlar.Kapıya geldiklerinde aralarında
konuşmaktadırlar, üstadımız niye sohbet etmedi,diyerek. Fısıldaşmaları duyan
evin hanımı seslenir arkalarından;
-Yazık size, hiçbir şey duymadınız öyle
mi? Oysa o neler anlattı size" Susarak anlatmak zor şey galiba, susulanları
anlatmak zor şey.

Hazreti Mevlana talebelerine sohbet ederken,ALLAH'ı
tanıyan susar, der.Talebelerden birisi o günden sonra hiç konuşmaz olur.Günlerce
sükût edip oturur kendi halinde. Bu durumu fark eden Mevlana,niye sustuğunu
sorar genç adama.
Efendim siz demiştiniz ki, ALLAH'ı tanıyan susar, ben onun
için Güler Mevlana:
-Öyle değil, der,ALLAH 'ı tanıyan ALLAH 'tan gayrısına
susar. Onun konuştuğu ALLAH olur artık, ondan konuşan olur.

Bu meselenin
özünü idrak etmek bize uzak belki.Ama daima susup, bakışlarıyla insanların
halini bir güzel tanıyanlar anlayacaklar ne demek istediğimizi. Kitaplarda nice
içinden çıkılmaz meseleler vardır ki,sözün anlayamayacağını fak edince bir mısra
yazarlar: "Tatmayan bilmez." Tatmayan nasıl bilsin ki?Tadanlarda konuşmazlar
nedense.

"Âşık susarsa, arif konuşursa helak olur."Denmesi bundan olsa
gerektir.Vaktiyle gül kokulu meclislere aşina bir derviş,memleketinden uzaklara
gitmek zorunda kalmış.
Ruhu beden gurbetinde mahpus olan insan, bir de
bedeni ile giderse siz düşünün halini!Ne halden anlayan bir dost, ne kapısını
çalabileceği bir yaran,ne aynı dilden konuşabildiği bir yoldaş..Böyle zamanlarda
daha bir özlenir arkada bırakılanlar,daha bir iç yakar muhabbetin iştiyakı.


Derviş, bir gece vakti yalnızlığın ne menem bir şey olduğunu iliklerine
kadar duyarak yürürken, yanından geçmekte olduğu evden gelen bir kokuyla
sendelemiş. Bir muhabbet, bir neşe, bir tanıdık his ...Eve doğru yürümüş. Bahçe
kapısından içeri süzülünce kalbinin atışları hızlanmış,muhabbet kokusu bir başka
yakmış içini, ayakları bedenini taşıyamaz olmuş,kapının önüne gelip oracıkta
boynunu büküp beklemeye koyulmuş. Kapı aralandığında, karşısındaki hiç
tanımadığı ama ezelden aşina olduğu kişiye sarılmamak için zor tutmuş kendini.
Susmuş ve beklemeye koyulmuş.Tebessüm ederek içeri dönen ev sahibi, elinde
ağzına kadar su dolu bir kâse ile geri gelmiş. Bu kez yüzünde bir hüzün,
gözlerinde mahcubiyet, dudaklarında sükût.. Kapının önünde mahzun bekleyen
derviş başını hafifçe kaldırıp kâseyi görünce, hemen yanı başındaki gülün bir
kırmızı yaprağını koparıp, zarafetle bırakmış suyun üstüne..

Ne su
taşmış, ne de ağırlaşmış kâse gül yaprağıyla.

Kâsenin oracığa
bırakılmasıyla birbirlerine sarılmış iki ebed dostu.Bu başka bir lisan galiba.
Sadece ehlinin bildiği, ehil olmayanların ise sadece hakkında konuştukları
bambaşka bir lisan.

Tevekkeli dememiş "Bilen söylemez, söyleyen bilmez."
Diyenler. Susmak zor iş belli ki.Alemlerin Efendisi "Susan kurtulur"
buyurmuşlar. Haydi dilinizi susturmayı başardınız diyelim, ya kalbin susması...
Bir de kalp var. Marifet onu susturmakta.
Peki o nasıl olacak?

Kalbe
sizin iradeniz dışında bir tek hissin bile gelmemesi..
"Tatmayan bilmez."

Vesselam.
Serdar Tuncer ...