Beş Lira

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

İlyas Bey, yorgun argın eve dönmüştü. Bir şeyler yiyip kafasını dinlemek
istiyordu. Kapıdan girer girmez, günlerdir doyuncaya kadar sevemediği,
hatta varlığını unuttuğu küçük oğlu Ahmet'i, kapıda kendisini bekler
buldu. Daha içeri adımını atar atmaz Ahmet:

-Baba bir saatte ne kadar para kazanıyorsun?, diye sordu....
İlyas Bey zaten yorgundu, onu başından savmak için:
-İşine baksana, seni neden ilgilendiriyor? Harçlığın mı eksik?

Ahmet direndi:
-Hayır, ama babacığım, bilmek istiyorum.
-İlla ki bilmek istiyorsan söyleyeyim. Beş lira.

Ahmet
cebini karıştırdı. Paralarını çıkarıp avucunda saydı. İlyas Beyin ona
baktığı yoktu. Çantasını masaya atmış, kravatını çıkarmakla meşguldü.

-Peki, bana iki lira borç verir misin?
-O
ne demek oluyor? Annen sana yeterince harçlık vermiyor mu? Yine abuk
sabuk oyuncaklar mı alacaksın? Şimdi doğruca odana git ve yat. Sabah
erkenden okula gideceksin!

Ahmet, sessizce salondan süzüldü. Odasına gidip kapıyı kapattı...

İlyas
Bey yemek yerken Ahmet'in niçin borç istediğini düşündü. Hem saatte kaç
para kazandığını neden sormuştu? Yemekten sonra televizyona takıldı.
Önemli bir haber yoktu. Derken reklamlar başladı.

"Çocuğa hiç de
iyi davranmadım, daha anlayışlı olabilirdim"diye düşündü. Vicdanı
rahatsız olmuştu ve kalktığı gibi Ahmet'in odasına gitti.

Çocuk yatağa uzanmıştı. Yanına yaklaştı, uyumuyordu, gözlerini tavana dikmişti.
-Hala uyumamışsın.

Elini cebine attı.
-Al bakalım şu parayı. Sana sert davrandığım için özür dilerim. Bana bu parayla ne alacağını söylersen sevinirim.

Çocuk
memnun olmuştu. Yataktan doğruldu. Parayı aldı, elini yastığının altına
attı ve oradan çıkardığı paraları yeniden saymaya başladı.

-Hayrola! Epey paran olmuş. Bana ne alacağını hala söylemeyecek misin?
-Şey baba... Nasıl söylesem bilmem ki...
-Daha denkleşmedi mi yoksa?
-Şey baba... Şimdi beş liram oldu. Bir saatini satın alabilir miyim?