Mesnevi de Mevlana hazretleri namaz kılan mü’mini şöyle izah etmiştir:

tarafından demirci mustafa 19.12.10 21:04

Kurban kestiğin vakit, ALLAH'U EKBER dersin. Öldürülmeye layık olan
nefsin zebhi (boğazlanması) sırasındada öyle diyorsun. Namaz kılanın
cismi İsmail, ruhu da Hz. İbrahim gibidir ki, ruh ALLAHU EKBER demekle
cismin zebhine (boğazlanmasına) tekbir getirmiş olur. ALLAHU
EKBER diyerek miracının kapısını açan mü'min manevi yolculuğa başlar.
Manevi sarhoşluk içinde vücudu kıyamda bir sütun gibi durmaktadır. Kıyam
halindeki mü'min kâinattaki bütün dağların, tepelerin kıyam sevabını
işler. Ruh taşımayan varlıkların ALLAH (c.c)'i zikretmeleri kıyam
halindedir. Mü'min elini göbeğinin altına bağlamış olduğu halde Rabbiyle
mulakamet eder. Kurandan ayetler okur. Mevla'sına midesine haram lokma
girmemesi için dua eder ve sohbet başlamıştır. Surelerin anası olan
Fatiha suresini okur. Her bir ayeti okurken derin bir tefekküre dalar.
Ya Rabbi yalnız sana kulluk eder, senden yardim isteriz derken kendinden
geçer. Bu durduğu ayetin ağırlığını dağlar bile çekemez. Bu ayet ona
aciz bir kul olduğunu hatırlatır. Bu sure öyle derin manalara sahip ki
tefsiri ile alakalı hükümler ortaya konulsa 70 deve bu yükü çekemez.
Okuduğu sure öyle bir suredir ki Alemlerin Rabbi'nin ancak ALLAH (c.c)
olduğunu tasdik eder ve kalbindeki yüzlerce putu kırar. Mevlana
Hazretlerinin tabiriyle onun ruhu İbrahim'i ruh olmuştur. Nefsinin tüm
putlarını kırmaya başlar. O, öyle bir süreçtir ki derin bir tefekkürle
okuyan kimse ne nükleer güçlerden ne de süper güçlerden korkmaz. Mü'min
namazda Fatihayı her rekatta tekrar okur çünkü bu derin manalar onu
olgunlaştıracak ve onu melekleştirecektir. Mü'min kendisinin hidayete
tabi olanlarla birlikte, manevi nimetlerle mücehhez olan peygamberler,
sıdıklar, şehitler ve velilerle birlikte olmak için dua eder.
Yahudileri, Hristiyanları, Putperestleri, tağutları kendisinden uzak
eylemesi için can-i gönülden dua eder ve Mevla’sına yalvarır. Mü'min
kıyamını Fatiha suresi ile kapatmaz. Çünkü manevi bu tadı hiçbir şeyde
bulamayacağını bilir. Kıyamını uzatır, onun emirlerine mutlak
teslimiyetini ifade etmek için bir süre daha okur. Mevla'sıyla sohbet
eder tarifi mümkün olmayan manevi bir zevke gark olur. ilahi tecellilere
mazhar olur ve içi dışı nurla dolar. Bu ilahi tecellilere daha fazla
dayanamaz. Kıyam esnasında Mevla'sından öyle hitaplar işitir ki,
mahcubiyetle iki kat olup ruküya varır. Onu rükuda tesbih ve takdis
eder. ALLAH' (c.c)'in zatından başka hiçbir gücün önünde eğilmediğini,
ALLAH' (c.c)' dan başka hiçbir otorite tanımadığını bu ameliyle teyid
eder. Ayni zamanda kendisi için rükuya vardığı Rabbine bu haliyle
şükretmektedir. Dört ayaklı rüku eder haldeki tüm mahlukatın sevabına
nail olur. Çünkü onlar gibi rüku halinde Rabbini zikretmektedir. Bu
halinden Mevla o kadar memnun olur ki, onun hamdini işitir. Mü'min
Mevla'sından,' başını kaldır ey kulum ben senden razı oldum hitabini
işitir'. Rükudan başını kaldırır semiallahu limenhamideh ALLAH (c.c)'i
kendisine hamd edenin hamdini işitir der. Mevla'sından ne güzel bir
müjde, ne güzel bir haber işitmiş olur. Rükudan başını
kaldıran mü'min hamd etmesinin Rabbimiz tarafından kabul edildiğini
ögrenir ögrenmez, Ey Rabbimiz hamd sana mahsustur: Rabbenalekel hamd der, fakat daha fazla ayakta durma mecali kalmamıştır olduğu yere yığılır kalır secdeye kapanır... Mü'min
secdede vecd halinde kendinden geçmiş bir haldedir. O, an Mevla'sina en
yakin olduğu andır. Miracının son merhalesine ulaşmıştır. Bundan
sonrasını Sah Veliyullah Dehlevi (k.s) Hazretlerinden dinleyelim. İnsan
göz açıp kapayıncaya kadar kısa bir an içinde ALLAH'ın arşının huzuruna
götürülür ve mümkün olan en yakın mesafe ile yüce ALLAH'ın arşının
eşiğine kendini yakin bulur. İşte tam bu sırada o kişinin bütün ruhunu
kaplayan ilahi tecelliler meydana gelir. O kimse orada öyle şeyler görür
hisseder ki insanin konuştuğu dil bunu ifade etmekten aciz kalır. Bir
şimşek hızıyla cereyan eden bu hal geçip gittikten sonra insan, daha
önceki durum ve şartlarına döner. Ancak bu cezbe ve vecd halinin
kaybolup gitmesi sebebiyle kendini üzüntü ve ızdırap içinde bulur.
Böylece elinden kaçırdığı bir şeyi tekrar bulabilmek için büyük gayret
gösterir. Marifatullah sayesinde bu dünyada sahip olduğu şartlar dahilin
de, Mevla'sıyla beraber olma durumuna ulaşmaya, yükselmeye çalışır. Mu'min
secdede bir kez daha aciz bir kul olduğunu hatırlar. Şerefli alnını
toprağa koyarak bir kez daha kalbindeki putları kırar, onlardan hiçbir
eser bırakmaz. Şerefli başını hiçbir güç karşısında eğmeyeceğinin sözünü
verir. Alnına mü'min olduğunun damgası vurulur. Mevla'mızın feth suresi
19. ayetindeki müjdesine mazhar olur. Mevla'mız bu ayette mü'minlerin
alnında secde izinden nişanları olduğunu haber vermiştir. Mevla'sına
yakın olduğu bu secde anında mü'min Rabbini tesbih eder. En büyük olan
Rabbimi tenzih ederim Subhane Rabbiyel Ala der. Mü'min Ervah-i Ezelde
ruhu ile secdeye varmıştı. Gayb aleminde verdiği sözü şimdi Suhut
aleminde ispatlamıştır. Mü'minin miracının kalan kısmını şimdide
Mesneviden dinleyelim. Mevlana Hazretleri mü'minin secdede iken halini
şoyle anlatmaktadır: Mü'min secdede iken Rabbinden bir hitap işitir.
Mevla kuluna , Ey kulum! Secdeden başını kaldırda, yapmış olduklarından
haber ver der. O musalli (namaz kılan) ikinci defa başını kaldırırsa da
yinede utandığından yine yılan gibi yüzü üstüne düser... Cenab-ı Hak ona
tekrar hitap eder, başını kaldır ve izah etki yaptıklarını senden birer
birer ve inceden inceye soracağım... Hakkin heybetli hitabi namaz kılan
kimsenin ruhuna tesir eylediğinden ayakta duracak kuvveti kalmaz... O
hitabın ağırlığıyla diz üstü oturur. Secde hali,
lafızlarla izah edilemez. Cümleler onu izahtan acizdir. Secde hali
kişinin manevi haliyle irtibatlıdır. Bu hal yaşanmadan tarif edilemez.
Manevi bir ağırlığın altında ayağa kalkacak dermanı kalmayan mü'min iki
dizi üzerinde kemali edeple oturur haldeyken, Mevla'sıyla mulakamet
eder. Rasulullah' (s.a.v) de orada hatırlar ona salatu selam eder. Artik
miracının sonuna gelmiştir. Son anını ganimet bilip Mevla'sından bazı
isteklerde bulunur. Dünya ve ahiret islerinde kendisinin Rabbimize çok
muhtaç olduğunu bilir. Her iki dünyasının iyiliklerle, güzelliklerle
dolmasını Mevla'sından ister. Burada, Anne ve Babasını, mü'min
kardeşlerini unutmaz onları da hatırlar ve onlar içinde Rabbinden
mağfiret talep eder. O yüce makamdan, Mevla'sından
ayrılmak istemese de artık ayrılık vakti gelmiştir. Mevla'sından kemali
edeple hal diliyle izin ister. O, ayrılık anı çok zor bir andır. Bunun
tarifi mümkün değildir. Bu ayrılış o kadar zordur ki, bir annenin
evladını kaybettiği açıdan daha zordur. Bu hali yaşayanlar bilir. Yine
Mevlana (k.s) hazretlerinden bu ayrılık anını dinleyelim: Musalli (namaz
kılan kimse) selam verirken, sağ tarafına enbiya ve büyük zatlar
canibine yüzünü çevirir... hal lisanıyla ; Ey manevi sultanlar! Şefaat
edin ki bu leimin ( alçak ve zelil olan) ayağı da, kilimi de çamura
batıp, kalmıştır der... Nebiler (lisanı hal ile) derler ki: çare günü gitti. Çare orada, yani dünyada idi. Simdi o çare aleti kayboldu. Bu
sefer musalli (mahzun bir halde) yüzünü soldan tarafa ve hısımı,
akrabası cihetine çevirir. Onlar (lisanı hal ile) derler ki: Sus,
efendi, cevabını ALLAH (c.c)'a şöyle, biz kim oluyoruz. Bizden elini çek
ve ümidini kes... O Zavallı adam herkesten ümidini kesince iki elini
birden duaya kaldırır ve şöyle der: İlahi! herkesten ümidim kesildi.
Evvelde sensin, Ahir de sensin...

Allah cc. emanet olunuz selam ve dua ile.

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30