MESNEVİDEN YÜREĞİMİZE DOKUNANLAR

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Hazret-i Mevlânâ (ks) ölümünü şöyle ifade eder:

“Vefâtımdan sonra benim kabrimi aç ve gönlümün ateşi sebebiyle kefenimden nasıl duman yükseldiğini gör!..”

“Ölüm gününde tabutum götürülürken, bende, bu dünyanın dert ve gamı var sanma! Dünyadan ayrıldığıma üzülüyorum zannetme!”

“Sakın
ola ki, öldüğüm için bana ağlama! «Yazık oldu, yazık oldu!» deme! Eğer
ben yaşarken nefse uyup şeytanın tuzağına düşersem, işte hayıflanmanın
sırası o zamandır!”

“(Fakat ben ruhumla büyük bir heyecan
içerisinde vuslata doğru kanat açtığımda sakın ola ki) cenazemi görüp
de; «Ayrılık, ayrılık!» deme! Bilesin ki o vakit, benim ayrılık vaktim
değil, (Rabbimle) «buluşma» yani vuslat vaktimdir!”

“Beni toprağın kucağına verdikleri zaman sakın; «Veda, veda!» deme! Çünkü mezar, öteki âlemin, cennetler mekânının perdesidir!”

“Batmayı,
gözden kaybolmayı gördün ya, bir de doğmayı gör! Düşün ki, Güneş’le Ay
batıp gözden kayboldukları zaman onların nûruna bir ziyan gelir mi?”

“Bu hâl, sana; batmak, kaybolmak gibi görünse de, aslında doğmaktır, yeniden hayata kavuşmaktır! (Hem de ebedî bir hayata…)”

“(Dıştan
bakınca toprağın kara bağrında bir çukurdan ibâret olan şu) mezar,
insana hapishane gibi, zindan gibi görünse de, orası aslında vuslata
teşne ruhların (dünyanın iptilâ ve musibetlerinden) kurtulduğu (ve
huzur bulduğu) yerdir!”

“Hangi tohum toprağa atıldı, ekildi de
tekrar bitmedi; vakti gelince topraktan filizlenme­di? Niçin insan
tohumu hakkında yanlış bir zanna düşersin?”

“Hangi kova suya sarkıtıldı da dolu çıkmadı? Can Yusuf’u neden kuyudan ziyan görsün, niçin feryad etsin?”

“Ben
(ten kafesinden kurtulunca) ölü idim, dirildim, ağlamaktayken tebessüme
büründüm. İlâhî aşkın devletine nâil olunca da, ebedî devlete (saâdete)
kavuştum…”
Osman Nûri Topbaş,