Aşk ve İmamı Gazali...

Aşk

"Sevgi" canlı varlığın hoşlandığı şeylere karsı meyil duymasıdır. Söz konusu meylin pekişip güçlenmesi haline «aşk» denir.


Aşk duygusu aşkın sevgilisine kul olması ve sahip oldugu her şeyi uğrunda feda etmesine yol açacagı bir dereceye varabilir.


Züleyha'nın Hz. Yusuf'a (A.S.) karşı duyduğu aşkın ne dereceye vardığına bir baksana Kadının bütün servet ve güzelliği bu uğurda gitmiş. Yetmiş deve yükü mücevher ve gerdanlığının var olduğu söylenir hepsini Hz. Yusuf'un (A.S.) aşkı uğruna harcamış. «Bu gün Hz. Yusuf'u gördüm» diyen herkese eline geçeni zengin edecek değerde bir mücevher vere vere elinde hiçbir şey kalmamış.


Aşırı aşkından dolayı diğer her şey aklından çıktığı için karşılaştığı her şeyi «Yusuf» diye çağırır olmuş o kadar ki başınıi göğe kaldırdığı zaman Hz. Yusuf'un (A.S.) adını yıldızların üzerinde yazılı görürmüş.


Rivayete göre Züleyha iman edip Hz. Yusuf (A.S.) onunla evlendikten sonra eski aşığı ve yeni kocasından ayrı yaşamaya yönelerek kendisini ibadete vermiş varlığını tamamen Allah (C.C)'a adamış. Hz. Yusuf (A.S.) kendisini gündüz yatağa cağırsa «akşama» diye savar akşam çağırınca da «yarına» diye ertelermiş.


Nihayet bir gün Hz. Yusuf'a (A.S.) demiş ki:


«ben sana Allah (C.C)'i tanımadan önce aşık olmuştum fakat O'nu tanıyınca kendisine karşı duyduğum muhabbet diğer her şeyin sevgisini gönlümden giderdi. O'nun sevgisine bedel istemiyorum.»


Hz. Yusuf (A.S.) Züleyha'nın bu sözlerine şöyle karşılık verdi:


«Seninle birleşmemi emreden ulu Allah (C.C)'dir. Senden iki çocuğumuz olacagını ve bunları Peygamber olarak görevlendireceğini bana bildirdi.»


Bunun üzerine Züheyha:


«Allah (C.C) sana böyle emrettiğine ve beni de böyle bir neticeye vesile olarak seçtiğine göre Allah (C.C)'in emri başım üzerine» demiş.


Bundan sonra ancak kendini Hz. Yusuf'a (A.S.) teslim etmiştir.





«Leylâ ile Mecnun'un Aşk hikâyesini herkes duymuştur» Mecnuna adın nedir diye sorarlar. «Leylâ» diye cevap verir. Bir gün yine Mecnuna "Leylâ ölmedi mi" derler. «Hayır Leylâ kalbimde yaşıyor ölmedi Leylâ benim» diye karşılık verir.


Yine bir gün Mecnun Leylâ'nin evi önüne gider ve gözlerini gökyüzüne diker. Ona «ey Mecnun gök yüzüne değil Leylâ'nin odasının duvarina bak belki onu görürsün» derler. O böyle diyenlere «gölgesi Leylâ'nin evine düşen yıldız bana yeter» diye cevap verir.


Anlatıldığına göre Hallac-ı Mansur'u (rahimehullahu) seksen gün hepsetmişler. İmam-ı Şibli (rahimehullahu) bir gün ziyaretine gitmiş ve «ey Mensur. Muhabbet nedir» diye sormuş. Mansur «bu soruyu bana bugün degil yarın sor» demiş. Ertesi gün olunca Mansur'u zindandan cikarırlar ve üzerinde boynunu vurmak üzere yere yaygiı yayarlar bu sırada İmam-ı Şibli çıka gelerek karşısında dikilir. Bu anda Mensur ona seslenir «ey Şibli! Sevginin başı yangın sonu ise ölümdür.


Hallac-ı Mansur'un nazarında Allah (C.C)'dan baska her şeyin batıl olduğuna kesin kanaat gelince ve yalnız Allah (C.C)'in hak olduğunu bilince hak isminin onun kendi adı olduğunu unutmuş ve sen kimsin sorusuna muhatap olunca «ben hakkım» diye cevap vermiştir.

Anlatıldığına göre sahici muhabbet şu üc davranısta belli olur:


1 — Aşık sevdiğinin sözünü diğerlerinin sözlerine tercih eder.
2 — Aşık sevgilisi ile oturup kalkmayı başkaları ile birarada olmaya tercih eder.
3 — Yine aşık. sevgilisinin rızasını kazanmayı başkalarının hoşnutluğunu elde etmeye tercih eder. (El Münteha - Nam Kitapta da böyledir.)

Söylendiğine göre «aşk» perdeyi yırtmak ve sırları keşfetmektir. «Vecd» hali ise zikrin lezzetine varıldığı anda ruhun arzunun taşkınlığına katlanamamasıdır. Öyle ki bu hali yaşayan kimsenin ezalarından biri kesilse hiç bir şey duymaz.

Anlatıldığına göre adamın biri Fırat nehrinde yıkanıyormuş bu arada: «Ey günahkârlar! Bugün seçiliniz» mealindeki âyet-i kerimeyi okuyan bir adamı duymuş ( Yasin Süresî. 59 ). Ayetin içine saldığı dehşetin etkisi ile çırpınmaya başlamıs ve sonunda boğulup ölmüş.

Muhamned İbni Abdullah el-Bağdadi (rahimehullahu) diyor ki:

"Basra şehrinde iken bir gün yüksek bir çatıya çıkmıs bir delikanlı gördüm yüzünü halka dönmüştü ş öyle diyordu: «Aşık olarak ölen kimse işte böyledir. Ugrunda ölüm olmayan askın hiç bir değeri yoktur. Bu sözlerin arkasından kendini boşluga attı. «Manzarayı hayretle seyreden halk tarafindan «ölüsü» alıp götürüldü.

Hace Ubeydullah Ahrar kuddise sirruh buyurur:

Aşıkların gamı şenliği hep O'dur.
Kan ücreti hizmeti yine O'dur.
Şayed bakılırsa maşukun gayrine
Kalmaz artık aşk sevda sözü de boşdur.
Aşk bir güneşdir bakan gayra bakamaz
Aşıkı tüm yakmak maşukun yoludur.

Yunus Emre hazretleri der ki:

Aşk gelicek cümle eksikler biter
Düşmanımız kindir bizim
Kamu alem birdir bize
Ben gelmedim dava için
Benim işim sevi için.
Sevelim sevilelim dünya kimseye kalmaz.

Abdülkadir Geylani kuddise sirruh hazretleri buyurur:

- Allah'ı sevmek de cidden sadık ve samimî olan bir mürid önceleri insanları gördüğünde onlardan her hangi bir söz işitdiğinde veya bir dünyalığa nail olduğunda daralır sıkılır.
Öyle ki mahlûkattan hiç bir şey görmek istemez.
Kalbi şaşalar aklı gaib olur.
Gözü kayar o derecede ki kalbinin basma rahmet eli gelib de kendisine sükunet getirinceye kadar bu hal üzre devam eder.
İzzet ve celal sahibi rabbına yakınlık kokusunu koklayıncaya kadar esirlikden kurtulamaz.
Allah'a yakınlık esansını kokladığı an ise derhal ifakat bulur ayılır manevi sarhoşluk ve vecd halinden kurtulur.
Tevhidde ihlasda rabbını tanımada O'nu bilmede ve O'na olan muhabbetde iyice istikrar kesbettigi zaman ise kendisine sebat gelir.
Halka karşı geniş olma ve onlara tahammül etme duygusu hasıl olur.
Allahü Teala'dan kendisine bir kuvvet gelir.
Böylece hiç bir külfet duymadan halkın ağırlıklarına katlanır onlara yaklaşır kendilerini arar bütün meşgalesi halkın hizmetlerini görmek olur.
Bu esnada Allahü zülcelal velkemal hazretleri ile beraber olmakdan da bir an dahî geri durmaz.

(Fethü'r-Rabbanî 20. meclis)

AŞK HAKKINDA ALLAH DOSTLARININ SÖZLERİ

Bu aşkı ben bilmez idim bu bir aceb sevdayımış
Bir zerresi- ay-u güneş bir katresi deryayımış
Bu varlık imiş varlık kamu iyi yavuz uçmak tamu
Geri kalanı ey amû bir kuruca da'vayımış..

(Yunus Emre)

(Amu: Amca Kamu: Bütün hepsi. Uçmak: Cennet. Tamu: Cehennem.)

Canın aşk yoluna vermeyen aşık mıdır?
Cehdeyleyüp ol dosta ermeyen aşık mıdır?
Dost sevgisin gönülde can ile berkitmeyen
Tul-i emel defterin dürmeyen aşık mıdır?
Aşka danışık sığmaz değme can göğe ağmaz.
Pervaneleyin od'a yanmayan aşık mıdır?
Nefs arzusundan geçib aşk kadehinden içib
Dost yoluna er gibi durmayan aşık mıdır?
Dün gün riyazet çekib halvetlerde diz çöküp
Sohbetlerde baş çatub yanmayan aşık mıdır?
Yunus şimdi ol dostun cefasına sabreyle.
Yüreğine aşk od'ın urmayan aşık mıdır?

(Yunus Emre)

Tûl-i emel: Tükenmez arzu. Od: Ateş. Riyazet: Dünya zevkinden kaçınıb kanaat ile yaşamak. Halvet: Tenha yalnızlık.

Bir gün İbrahim Ethem kuddise sirruh hazretleri Cebrail aleyhisselam ile karşılaşdı. Cebrail aleyhisselam'ın elinde tomar tomar kağıtlar vardı. İbrahim Ethem hazretleri merakla sordu:

- Elindekiler nedir?

Cebrail aleyhisselam cevaben:

- Onlara Allah dostlarının isimlerini yazdım.

- Acaba benim ismim de yazılı mı?

- Hayır senin ismin yazılı değil. İbrahim Ethem hazretleri üzüldü hüzünlendi kırık bir kalble tekrar dedi ki:

- Amma onları seviyorum. Cebrail aleyhisselam bir müddet gaib olduktan sonra tekrar göründü ve dedi ki:

- Rabbımdan şimdi emir aldım. Senin ismini en başa yazdım

Yunus Emre hazretleri buyurur:

Ben gelmedim dava için
Benim işim sevi için
Dostun evi gönüllerdir
Gönüller yapmağa geldim.

Gene buyurur:

Yaratılmışı severiz
Yaratandan ötürü.

Bir defasında da şöyle der:

Hakkı gerçek sevenlere
Cümle alem kardeş gelir.

Yunus Emre bir çok şiirlerinde Resûlü ekrem sallü aleyhi ve sellem efendimizi medh ü sena etmişdir. Bu onu ifade eder ki onun görüşleri şeriata uygun olmalıdır. Başkaları tarafından uydurulan kısımlar ona aid olmasa gerekdir. Bu hususta müteyakkız olunmalıdır.

Hakkı gerçek sevenlere hakikaten dünya cennet haline gelir; çünkü onların gönüllerini Allah sevgisi öyle ihata eder ki abes hiç bir şey göremezler. Severler severler severler gene severler sevgi sözünden başka her konu onları sıkar sıkar huzurlarını alır. Sevgi tam kemal bulunca o zaman yalnız Allah'ın sevdiğini severler Allah'ın buğz ettiği müşrikleri din düşmanlarını sevemezler onlar da onlara buğz ederler düşman bilirler.

Denilmiştir ki; hakiki sevgi- muhabbet üç şeyle belli olur:

1. Seven sevdiğinin sözünü başkalarının sözüne tercih eder.

2. Kişi sevdiğinin sohbetini başkalarının sohbetine tercih eder.

3. Kişi sevdiğini memnun etmeği başkalarını memnun etmeğe tercih eder.

Bir alime sorulur:

- Aşık kimdir ve hali nedir? Cevab verir:

- İnsanlarla az haşır-neşir olur.
Rabbı ile daha çok başbaşa kalır.
Görünüşü sessizdir.
Fakat devamlı tefekkür halindedir.
Baktığı zaman görmez çağrıldığı zaman işitmez.
Konuşulduğu zaman anlamaz.
Başına bir felaket gelse üzülmez.
Aç kalsa açlık hissetmez.
Görünüşü pejmürdedir.
Allah'dan başkasından korkmaz.
Tenhalarda Allah'a münacaat eder.
Dünyalık yüzünden dünyacılarla çekişmez.

Bir gün hazreti İsa bahçe sulamakta olan bir delikanlıya rast gelir. Delikanlı hazreti İsa'ya "Sevgisinden kendisine zerre mikdarı vermesi için Rabbından istekde bulunmasını" ister. Hazreti İsa zerre mikdarı Allah sevgisine dayanamıyacağını söyleyince "O halde zerrenin yarısını versin!" der. Bunun üzerine hazreti İsa " Ya Rabbi! Bu delikanlıya zerrenin yarısı kadar sevginden ver!" der ve geçer gider. Bir müddet sonra gene aynı yere gelince o delikanlıyı sorar. Halk:

- O delirdi dağa çıktı der.

Hazreti İsa o genci kendisine göstermesi için Allahü Teala'ya dua eder ve dağda bir kayanın üstünde semaya yönelmiş olarak bulur. Selam verir fakat genç selamı almaz. Bunun üzerine:

- Ben İsa'yım diye seslenir. Fakat Allahü Teala hazreti İsa'ya vahy yoluyla buyurur ki:

-Ey İsa kalbinde zerrenin yarısı kadar benim sevgim bulunan bir kimse insanların sözünü nasıl işitir. İzzetim ve celalim hakkı için söylerim eğer o delikanlıyı testere ile kessen bunun farkına varmaz.

Bir kimseyi görmüşler ki bin kamçı darb olundukda ne söyledi ne de ah eyledi. Badehu (sonra) hapis olunduğunda ona demişler ki:

- Niçin darp olundun (dövüldün)? Cevaben demiş ki:

- Aşıkım onun için darp olundum.

Aşıkın kolu kanadı aşktır.
Mebde'i matlab'ı ve mead'ı aşkdır.
Aşıkın nur-u dîdesi aşkdır.
Ânın sûrûr'u sînesi aşkdır.
Aşıkın ruh'u atitab-ı rüşendir.
Alem anın çeşminde gülşendir.
Aşık aşk ile her muradın almıştır.
Akıl akılla mahcûb kalmıştır.
Akl-ı insan hicab-ı dîde-i candır.
Anınla esrar-ı aşk ondan nihandır.
Çünkü cam-ı aşk ile can sekran olur.
Akıl ol zaman hayran olur.
Esrar-ı nihan can'a ayan olur.

(Ma'rifetname)

ALLAH SEVGİSİNDE SADAKAT GÖSTERENLER



Gene sevgi hakkında Abdülkadir Geylanî kuddise sirruhu buyurur:

- Zahidler cennette yerler. Arifler kendileri dünyada bulundukları halde yerler.

Allah'ı sevenler ise dünyada da yemezler ahiretde de. Onların yiyecekleri de içecekleri de Rabbları ile olan ünsiyetleri ona yakınlıkları ve onun cemaline nazarlandır bakışlarıdır. Onlar önce ahiret karşılığında dünyayı satmışlardır. Allah'a olan sevgide sadakat gösterenler dünyayı da ahireti de satmışlardır. Onlar yalnız Allah'ı isterler. Ondan gayrı hiç birşeyi istemezler. Alışveriş işi tamamlandığı zaman Allah'ın keremi galib gelir. Bunun üzerine sırf bir mevhibe olarak dünyayı da ahireti de onlara tekrar verir ve almalarını ister. Onlar da dünyayı da Ahireti de dolgun olmalarıyla beraber hatta her ikisinden de müstağni bulundukları halde sırf Allah'ın emrinden dolayı bu ikisini de alırlar. Bunu sırf kadere uymak ve ona karşı hüsn ü edeble hareket etmek için yaparlar. Allah'ın emri üzerine dünyayı da ahireti de kabul edip bu esnada şöyle derler:

- Biz bunları kabul ediyoruz. Hiç şüphe yok ki sen bunları alırken neyi murad etdiğimizi biliyorsun. Ey rabbımız sen biliyorsun ki biz senden razıyız yalnız seninle tatmin oluruz. Senden gayrısı ile hiç bir rabıtamız yoktur.

Biz açlığa susuzluğa çıplak kalmağa hor ve hakir görülmeğe razıyız... Senin kapında atılmış olmağa da razıyız.

Onlar bütün bunlara razı oldukları ve nefsleri ile beraber Allah'ın huzurunda sükünete erdikleri zaman Allahü Teala onlara rahmet nazarı ile bakar. Kendilerini zilletden sonra aziz kılar. Fakirlikten sonra zengin yapar. Onlara dünya ve ahiret kendi zatının yakınlığını bahşeder.

Bunlar azın da azıdır. Kemalatın zirvesine ulaşmış Mürşid-i kamiller'dir.

Hazreti Übâde b. es-Samit Resûlü ekrem sallü aleyhi ve sellem'in şöyle buyurduğunu rivayet eder.:

- Cenab-ı Hakk şöyle buyuruyor: Benim yolumda birbirini seven benim için birbirini ziyaret eden benim rızam için birbirine bağışda bulunan ve yalnız benim için birbiriyle dost olan kimselere muhabbetini gerçekleşmişdir.

Abdülkadir Geylanî kuddise sirruh hazretleri buyurur:

Kul Allah'ı tanıdığı zaman insanlar onun kalbinde yer etmez çıkar. Ve tıpkı kuruyan yaprakların ağaçtan dökülmesi gibi dökülürler. Böylece onun kalbi insanlardan tamamen arınmış temizlenmiş olarak kalır. Bu mertebeye ulaşan kişi kalbi ve özü yönünden insanlara karşı kördür sağırdır onları görmez sözlerini işitmez... Bir hadis-i şerifde şöyle buyurulmuştur:

- Sizden Allah'a en sevgili ve en yakın olanınız başkaları ile kaynaşan ve kendisi ile kaynaşabilinen insandır. Mü'min de başkaları ile dost olan ve kendisi ile dostluk kurulabilendir.

Buradaki bu inceliğe dikkat etmek lazımdır. O da: Allah için uzleti ve yalnızlığı tercih eden ve toplumdan uzak tek başına yaşayan kimseden başkaları ile dost olan ve kendisi ile dostluk kurulabilen kişiliğin ve bu özelliğin gitmemesi gerçeğidir. Resulü ekrem sallü aleyhi ve sellem burada insanda doğuştan bulunan ahlakî bir yapıya işaret etmişdir. Böyle bir ahlak ehliyet ve kabiliyet bakımından yetkili olan herkesin yanında kemale erebilir. İnsanlar arasında bu vasfa en fazla sahib olanlar önce peygamberler sonra da velîlerdir. Hepsi içinde ülfet bakımından en üstün olanı da şüphesiz Peygamberimiz sallü aleyhi ve sellemdir

(Mukaşefetü'l-Kulüb'dan)


Mü'minlerin Allah'ı sevmesi onun emrine itaat etmeleri ve sadece onun rızasını gözetmeleri demektir.

Allah'ın müminleri sevmesi ise onları afvetmesi mükafatlandırması rahmet ve tevfikiyle onlara ikramda bulunması demekdir.

Rabia-i Adviyye şöyle buyurur:

İsyan edersin sonra da dersin "Severim"

Bu halin acaibdir yemin ederim

İtaat ederdin sevseydin. gerçekten

Sevdiğine mutlaka itaat eder seven

Şibli hazretleri şöyle der:

- Muhabbet ehli sevgi kâsesinden içer yeryüzü ve şehirler onlara dar gelir. Allah'ı hakkıyla tanırlar azametinden korkarlar. Kudretine hayret ederler Allah sevgisi kasesinden içerler O'nun ünsiyet denizinde boğulurlar. Ve gene onun münacaatı ile lezzetlere gark olurlar. Daha sonra aşağıdaki beyti söyler:

Senin muhabbetini hatırlamak esritdi beni

Hiç gördün mü sevib de sarhoş olmayanı.

Cüneydül Bağdadî (rahimehullahu): «Tasavvuf ihtiyari terketmektir» demiştir.

Hikâye edildiğine göre Zunnun'ül Misri (rahimehullahu) bir gün Mescid-i Haram'a girer. S ütunlardan birinin altında çırılçıplak yerde yatan hasta bir delikanlı görür delikanlı yanık bir sesle inlemektedir. Bundan sonrasını Seyh'in kendisinden dinleyelim:

«Yenine sokuldum selâm verdim ve «ey delikanlı. sen kimsin» diye sordum. «ben aşık bir garibim» diye cevap verdi. Ne demek istediğinii anlamıştım «ben de senin gibiyim» dedim. Bu sırada ağlamaya basladı onun ağlaması beni de ağlattı. Bana «sen de mi ağlıyorsun» diye sordu «ben de senin gibiyim» diye karşılık verdim. Bunun üzerine daha yüksek bir sesle ağlamaya başladi ve gür yüksek bir nara attı hemencecik ruhunuteslim etti.»

Elbisemi üzerine örttüm kefen bulmak için yerimden ayrıldım kefen satın alıp dönünce onu yerinde bulamadım. Şaşkınlık içinde «sübhan» dedim. Bu sırada kulağıma bir ses geldi ş öyle diyordu: «Ey Zünnun! O öyle bir garibdir ki onu dünyada şeytan aradı bulamadı. Malik aradı bulamadı cennette Ridvan aradı o da bulamadı.» «O nerededir?» diye seslendim. Kulağıma şu cevap geldi: «Samimi muhabbeti çok ibadet etmesi ve hatasından derhal tevbe etmesi sayesinde Muktedir Malik'in (ulu Allah'in) yanında sadakat koltuğundadır.(Zehr-ur Riyaz)

Şeyhlerden birine «Allah (C.C)'i seven nasıl olur alâmetleri nelerdir» diye sormuşlar şu cevabı vermiş:

«İnsanlarla az münasebet kurar
zamanının çoğunu kendisi ile başbaşa geçirir
devamlı düşünme halindedir
çok az konuşur
bakar fakat görmez
çağrıldığında duymaz
kendisine söyleneni anlamaz
basina gelen belâya üzülmez
aciktigini hissetmez
vücudunun bir yeri çıplak kalsa farkına varmaz
kendisine ağır söz söylense korkmaz.
Yalnızlığında Allah (C.C)'a nazar eder.
O'nunla ünsiyet kurar.
O´na yalvarir.
Dünya ehliyle dünya işleri için hiç bir tartışmaya girişmez.

Ebu Türab at-Nahbasî (rahimehullahu) Allah (C.C) sevgisinin alâmetleri hakkında şu beyitleri söylemistir:

«Sakın aldanma! Sevenin alâmetleri vardır.
Onun üzerinde sevgili tarafindan armağan edilmiş nişanlar vardır.
Bunlardan biri ondan gelen belâdan haz duymasıdır.
Onun her yaptığına sevinmesidir.
Ondan gelen yokluk makbul bir hediyedir.
Yoksulluk ise bir ikram bir geçici ihsandir.
Delillerden biri onun kararlı görünmedir.
Sevgilisine itaat hususunda bütün kışkırtıcı kınamalara rağmen
Delillerden biri güler yüzlü görünmesidir.
Kalbinde sevgiliden gelen heyecan kaynaşır
Delillerden biri anlayışlı görünmesidir
Nazarında sevgi sahibi olan bir soranın sözüne karşı
Delillerden biri de tedirgin görünmesidir
Söylediği her sözü tartarak konuşan.

Mansur İbni Ammar (rahimehullahu) bir delikanlıya ögüt verirken ona der ki «ey delikanlı! Gençliğin seni aldatmasın. Boş kuruntulara dalarak tevbe etmeyi hep ileriye bırakan ve öleceğini düşünmeyen nice genç vardır ki «Yarın ya da öbür gün tevbe edeceğim» diye cevap verir. Oysa tevbeye sıra getirmeden ölüm meleği ona geliverir ve kabrin boşluğuna yuvarlanır artık orada ona ne malın. ne kölenin ne çoluk-cocuğun ve ne de ana-babanın bir faydası vardır.

Nitekim ulu Allah (C.C.) ş öyle buyuruyor:

"Ne malın ve ne de coluk-cocugun fayda vermediği gün. Yalnız Allah'a temiz kalb ile gelen müstesna." ( Kur'an-ı Kerim - Suara Sûresi 88-89 )

Allah'ım! Bize ölmeden evvel tevbe etmeyi nasib eyle gaflette iken bizi ikaz buyur ve rasullerin önderi olan Peygamberimizin (S.A.V.) şefaatinden faydalanmamızı müyesser eyle.

Müminin özelligi günah işler-işlemez hemen o gün hatta o anda tevbe etmesi işlediği kusura karşı pişmanlık duyması dünyadan azık edecek kadar bir paya razı olarak onun ile oyalanmaması kendini ahiret için amel etmeye vermesi ve Allah (C.C)'a ihlâs içinde ibadet etmesidir.

Anlatıldığına göre münafik ve cimri bir adam varmış karısına hiç kimseye sadaka vermeyecegine dair yemin verdirmiş aksi halde boşayacagını söylemiş.

Günün birinde kapıya bir dilenci gelmiş ve «ey hane halkı! Allah (C.C) hakkı için bana bir şey verir misiniz.» diye seslenmiş kadın da dilenciye üç çörek vermiş dilenci yolda münafıkla karşılaşmış adam «bu çöregi sana kim verdi» diye sormuş dilenci de «işte şu evin hanımı» diye cevap vermiş dilencinin tarif ettigi ev kendi eviymiş.

Münafik koca öfke ile eve girmiş ve karısına sen «hiç kimseye bir şey vermeyesin diye yemin etmedin mi» diye bağırmış. Kadın «Allah (C.C.) için verdim» diye cevap vermiş. Adam kalkmış tandırı yakmış ve tam kızınca karısına «kalk kendini Allah (C.C) için şu tandıra at bakalım» diye emretmiş. Kadın kalkmış ziynetlerini almış. Münafik ziynetlerini bırak» diye bağırmış kadın «seven sevgilisi için süslenir ben sevgilimi ziyaret etmeye gidiyorum» diyerek yeni elbiselerini giymiş olarak kendini kızgın tandıra atmış adam da kapağını kapatarak oradan uzaklaşmış.

Aradan üç günün geçmesi üzerine münafık tandırın başına gelmiş kapağını kaldırınca kadının Allah (C.C)'in izni ile yanmadan içerde sapa sağlam durduğunu görerek şaşkına dönmüş o sırada gizliden kulağına şöyle bir ses gelmiş «ateşin sevdiklerimizi yakmadığını bilmiyor muydun?»

Nakledildiğine göre Firavun'un karısı Asiye kocasından gizli olarak iman etmiş imanını saklıyormuş. Fakat Firavun sonunda durumu öğrenince ona işkence edilmesini emretmiş çeşit çeşit iskencelerden geçirildikten sonra Firavun ona «imanından dön» diye teklif etmiş fakat Asiye dönmemiş.

Bunun üzerine Firavun bir tomar kazık getirtmiş bunlarla Asiye'nin vücudunun çeşitli yerlerine vurmuşlar. Sonra Firavun karısına bir daha «dininden dön» diye teklif etmiş. Asiye ona şöyle cevap vermiş «senin zorbalığın ancak benim nefsime hükmedebilir kalbim ise Allah (C.C)'in himayesindedir. Beni kıymık kıymık doğrasan bile sadece Allah (C.C)'a karşı duyduğum sevginin artmasına sebep olabilirsin.»

Derken Hz. Musa (A.S.) Asiye'nin yanına varmış. Asiye onu görünce «ey Musa! Söyle bana Rabb'im benden hoşnut mu yoksa bana kızgın mı?» diye seslenmiş. Hz. Musa ona şu cevabı vermiş «ey Asiye! Göklerin melekleri senin yolunu gözlüyor yani hepsi senin özlemini çekiyor ulu Allah (C.C) seninle iftihar ediyor ne istiyorsan bana söyle mutlaka yerine getirilecektir.» Bunun üzerine Asiye şöyle dua etmis. Asiye'nin bu duası Kur'an-ı Ke­rim´de Allah (C.C) tarafindan bize nakledilmektedir.

Ulu Allah (C.C) söyle buyuruyor: "Ey Rabb'im! Bana Cennet'te senin yanında bir ev yap. Beni Firavundan ve onun amelinden kurtar. Beni zalimler güruhundan kurtar" (Tahrim Sûresi 11)

Selman-ı Farisî'den (R.A.) rivayet edildiğine göre Firavunun karısı Asiye'ye uygulanan işkencelerden birisi de kızgın güneş altında yanmaya bırakılması idi. Fakat işkenceciler çekilip gidince melekler onu kanatlarının gölgesi altına alırlardı bu sırada cennetteki evini görürdü.

Hz. Ebu Hüreyre'den (R.A.) rivayet edildişine göre Firavun karısı Asiye için yere dört kazık çakmış kadını bunların üzerine yatırmış göğsünün üstüne bir değirmen taşı bindirerek bu durumda onu kızgın güneşe doğru çevirip yanmaya bırakmış. Asiye bu halde iken başını göğe kaldırarak az önce naklettigimiz ayetteki dua ile Allah (C.C)'a seslenmis ve «Ey Rabbim bana cennette senin yanında bir ev yap...» demiş.

Hasan-ül Basrî (rahimehullahu) der ki: «Allah (C.C) O'nu en şerefli bir şekilde kurtararak cennete çıkardı. O orada yer içer.» Bundan anlaşıldığına göre Allah'a (C.C.) sığınmak. O'ndan yardım dilemek sıkıntı ve belâ anında O'ndan kurtuluş istemek salihlerin bir geleneği ve müminlerin bir göreneğidir.

(Kalplerin Keşfi İmam Gazali)

Bir gece sohbet ederlerken kapı vurulmuş dışarıdan kalabalık bir güruh;

”Şeeeems dışarı çıkkk!” diye bağırmıştı.

Mevlana yaklaşan acı kaderi sezmişçesine:

”Çıkma” diye yalvardı.

Zat boyutundan Hikmetten öte Kudretten bakan Şems gülümsedi:

”Telaşlanma verdiğimiz sözü tutma vakti gelmiştir” diyerek kapıya yöneldi.

Mevlana: "Ne sözü nereye niyeee?" diye yapıştı ellerine…

Şems yıllardır sakladığı sırrı söyledi:

"Şam’da Rabbime yalvarmış aşkımı seyredeceğim bir ayna istemiştim. Rabbim seni verdi sende seyrettim…"

İyi işte seyre devam edelim dedi Mevlana.

Şems; ”Rabbim de bana demişti ki o aynayı verirsem ne bağışlarsın?

Tereddütsüz şöyle demiştim; Başımı veririm!...”

Şems dışarı çıktı. Sadece bir “ALLAH” nidası duyuldu.

Ay ışığında yerde üç beş damla kan seçiliyor ama ne baş ne ceset ne de katiller gözükmüyordu!…

Aşkları sır olmuştu.

Mevlana’yı sahiplenenler Onu paylaşmak istemeyenler şehit etmişti Şems’i.

Aşkın doğasıydı en yakın çevrenin tahammülsüzlüğü!…

Aşkın doğasıydı Firkat!..

İnsanın sevgilisi Allah veya herhangi bir insan olursa o zaman sevgi âşığı kuşatır. Bunların dışındaki hiçbir sevgi insanı tamamen kuşatmaz. Böyle diyoruz çünkü özüyle insan kendi sûretinde olan biri hariç hiçbir şeyin karşısında duramaz. İnsan bir kişiyi sevdiğinde artık kendisinde sevgilisininkine benzemeyen hiçbir yön yoktur. Kendini ayık tutacak hiçbir şey kalmaz. Onun dışı sevgilisinin dışıyla içi sevgilisinin içiyle mest olur. Allah’ın kendisini ‘Zâhir ve Bâtın’ (57:3) diye adlandırdığını duymadınız mı? Böylece insan kâinata ait bir şekil bir sûret severse ancak ona uygun bir benzerlikle karşılık görür. Zâtının geri kalanı meşguliyetiyle ayık kalır. İnsanın Allah’a duyduğu aşkla tamamen kuşatılmasına gelince bunun nedeni de onun Allah’ın sûreti üzere yaratılmasıdır. Bundan dolayı İlâhî Varlığın karşısında eksiksiz kişiliğiyle durur; çünkü tüm ilâhî isimler onda tecelli eder.

Sevgili Allah olunca o bu aşkta diğer bir insana karşı duyduğu aşka göre çok daha fazla yok olur: Çünkü bir insanı severken sevgilisi onunla olmayınca sevgisi yok olur. Oysa sevgilisi Allah ise her zaman O’nunla beraberdir. Sevgiliyi görmek vücudu besleyen ve büyüten bir gıda gibidir. Sevgiliye temas ettikçe sevgisi de o kadar artar.

Âşıklara özgü bu durumdan dolayı onlar O’nu seyretmeye doyamazlar. Yanan arzuları şevkleri onlardan asla alınmaz. Onu müşahede ettikçe O’na duyulan kavuşma arzusunda erimeye başlarlar. Bu da âşıklara Allah katından bir hediyedir.

Eğer âşığın sevgisinde herhangi bir akıl kırıntısı kalmışsa o akıl aşığı Sevgilisinden alıkoyar başkasını düşünmeye fırsat verir. Bu sevgi saf ve gerçek değil ancak nefsindendir. Bir sûfi şöyle demiştir: Akıl ile irade edilen sevgide hayır yoktur. (Fütuhat II 325.25)

alıntıdır.....