İDEAL MUHACİRLERİNE...

Kimimizyirmi yıl önce hicret ettik, kimimiz on yıl önce… Kimimiz ise daha yenihicret edecek, onun hazırlığı içinde, azığını hazırlıyor. Sıranınkendisine geldiğini biliyor, tüm yıldırmalara rağmen kararlı. Tevekkül,sabır ve azmi koyuyor çantasına. Bir de kağıt mendillerini,gözyaşlarını silmek için. Çünkü biliyor ki, onun hicreti de zor olacaktıpkı Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in hicreti gibi.Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in giderken dönüp Mekke’yebaktığı gibi, bakacak geride bıraktıklarına, hasretle… Ve aynıRasûlullâh’ın yaptığı gibi seslenecek:
“Ey hayallerim, hedeflerim, ideallerim! Vallâhi sizi bırakmak zorunda olmasaydım, asla sizi bırakıp gitmezdim!” diye.
Arkasından bakıp, “ne gerek vardı bunca zorluğa” diye düşünenlere belli etmeden gözyaşlarını silecek belki de.
Bizbu asrın muhâcirleri… Hicret ettik ideallerimizden, (en-Nûr, 31)Medîne’sine... Biz bu asrın başı dik, gönlü kırık muhâcirleriyiz.Kimimiz alıştı artık muhâcirliğine, hicretinin ölümle biteceğineinandı, ideallerini gömdü yüreğindeki mezarlığa. Yaşıyor, her gecemezarın başında inleyen rûhundan, bîhaber... Kimimiz ise hâlâ ümitli,avutmakta gönlünü... Kendine ve etrafındaki muhâcirlere sabrı ve hakkıtavsiye ediyor, bekliyor vuslat gününü, çünkü inanıyor ki, her hicretinbir dönüşü vardır.
Bizhicret ettik ideallerimizden -şimdilik-. Oysa kimimiz öğretmen olmakistiyordu, kimimiz gazeteci, kimimiz hemşire, kimimiz doktor, kimimizmimar, kimimiz bilgisayar mühendisi, kimimiz tercüman vs… Her insangibi hayallerimiz vardı bizim de... Kalplerimiz küçük yaşlardan beribunlar için çarpıyordu. Heyecanlıydık, dilimizde hep hayalimizdekimeslek vardı. İdeal edindik bunları kendimize, ne olursa olsunbaşaracaktık. Yeni ufuklar açacaktık insanlığa, çok faydalı olacaktık.Bu dünyadan gitmeden önce arkamızda hoş bir sadâ bırakacaktık. Bununiçin gereken her şeyi yapacaktık, okullarına gidecektik, çokçalışacaktık. Ne olursa olsun başaracaktık.
Ama bir engel çıkardınız önümüze. Öyle bir engel ki, her şeyi aşabilirdik de… Onu aşamadık. Dediniz ki:
“-Aç başörtünü, ulaş ideallerine!..”
İlkbaşta şaşırdık kaldık, bu ne biçim istekti?!. Şaka yapıyorsunuz sandık,meğer ciddiymişsiniz. Şaşkınlıktan cevap bile veremedik.
“-Niye?” dedik, tatmin edici bir cevap alamadık. Kafamız iyice karışmıştı, biz daha böyle şeyler için küçüktük.
“-Ama” dedik,
“-en-Nûr… 31…” dedik.
“-Allâh’ın emri…” dedik.
Güldünüz.İnanmadınız Nûr-31’e. Siyâsî bir şifre sandınız. O kadar şeyi bilensizler, Nûr-31’i anlayamadınız. Hayvan haklarını bile savunan sizler,insan olarak örtünme hakkımızı anlayamadınız.
Anlatmayaçalıştık. Direndik. Eylemler yaptık. Anlamadınız. Bir de vurdunuzüstelik, babalarımızın vurmaya kıyamadığı bizlere. Hapse bile attınız.İkna etmeye çalıştınız, en ikna edilmez şeye, ikna odalarında…
Fetvalar verdiniz sonra. Saça benzer bir şey verdiniz, elimize:
“-Başına tak, ulaş ideallerine…” dediniz.
Neredenbilecektiniz ki, onu başımıza taktığımız anda neler hissedeceğimizi...Irak’ta başına çuval geçirilen Türk askerlerinin hissettiklerininaynısını hissedeceğimizi... Biz, Allâh’ın yeryüzündeki halifesiydik, nehakla müslümanlığın izzetini böyle komik bir şeyle ayaklar altınaalırdık. Bu bize yakışmazdı.
“-Hayır!” dedik.
“-Alın ideallerimiz sizin olsun, yeter!” dedik.
“-Gidelim arkadaşlar!” dedik.
Döndük,ama bir de ne görelim. O kocaman başörtülü kalabalık dağılmıştı. Kimisibaşında o saç yumağıyla derse giriyor, kimisi başını açmış tuniğiylekoridorda yürüyordu. Bir avuç kalmıştık. Belki de 313 kişiydik.
Hicretettik ideallerimizden, (en-Nûr, 31) Medînesine. Geride bıraktık eskiyoldaşlarımızı, vicdan azapları içinde... Fetvâlarından yaptıklarıkâğıt gemiler içinde ideallerine gidiyorlar, “Allah rızâsı”limanlarının onları kabul edeceğinden şüphe ede ede… Biz iseideallerimizden uzak olsak da, “Allah rızası” limanlarından birindesekînetle fırtınanın geçmesini bekliyoruz.
Bizideal muhâcirleri, hatırladınız mı bizi? Yıllardır bu ülkenin yoksaydığı, feryatlarını duymadığı topluluğuz biz… Oysa bizler bu ülkeninmutluluğunu ellerimizde inşâ edecektik, kırdınız ellerimizi.Kanatlarımızla mutlu geleceklere uçucaktık, kırdınız kanatlarımızı…Kırık kanatlarımızla, kırık ellerimizle unuttunuz bizi…
Amaunutmayın ki, her hicretin kutlu ve mübârek bir dönüşü vardır. Biz,Rahmet Peygamberi’nin yolundan gidenler, yine de sevgiyle döneceğizaranıza… Ve o zaman anlayacaksınız -tam bir idrâkle-, arada kaybolanyılları ve kaybedilen insanları. Ve o zaman anlayacaksınız, bu ülkeyeneler kaybettirdiğinizi.


Bizi birazcık hatırlamanız ve anlamanız ümidiyle…

*ZEYNEP DUMAN*