SUSKUNLUĞUN BEDELİ

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Yıllar önce televizyonda seyretmiştim. Akşam sekiz haberlerinde…

Filistin’deİsrailli askerlerce öldürülen bir çocuk vardı. Ne güzeldi. Askerlerceöldürülen çocuklar neden bu kadar güzel olur? Elinde büyüklerinkatılaşmış kalbiyle kaçan bir Ceylan gibi babasının kucağından hüzünlübir kaydırağa binerek melekler ülkesine kanatlandı. Babası fark edemedibunu, o yüzden hüngür hüngür ağladı. İnsan hiç oğlu kaydırağa binerdiye ağlar mı?

Kaydırağın bir ucunda melekler, diğer ucundababası. Babası zayıftı. Kocaman, nasırlı elleri, kıvırcık, siyahsaçlarla kuşatılmış kavruk bir yüzü vardı. Ağlıyordu. Ben de herzamanki gibi ağlamamak için saate bakıp duruyordum. Ama dayanamadım.

Televizyondaolan biteni izleyen herkes ağlıyordu. Bir tek o askerler ve çekimiyapan kameraman ağlamıyordu, çünkü iş ciddiyeti diye bir şey vardı.Duygularımızı işimize karıştıramazdık.

Ben televizyonabakıyordum. Babası oğluna bakıyordu; elinden hüzünlü bir vedayla kayıpgiden biricik neşesine. Gerçi babalar çocuklarının kanatlarında eğleşenmelekleri görmezler çoğu zaman.

Neyse işte, Suriyeli ünlü bir şair şiir yazmıştı o güzel çocuğun ardından. Nizar Kabbani.

“Yaşayabilseydim ömrümü,
denizin kenarında, hurmanın gölgesinde
daha fazlası değil, daha fazlası değil.”

Sentüm açlığınla bir çocuğun kanaatine göz koydun İsrail. Biziminsanlığımızı yaraladın, televizyonların karşısında günah çıkartanmilyonların kalbindeki kiri yüzümüze vurdun. Bizi bu manasızkelimelerin ardına ittin. Biz bugün, yarın, bir yıl sonra, mutlaka vemutlaka o çocukların hatıralarıyla arınıp yeniden kuşanacağızinsanlığımızı.

İşte o gün bu kelimelerle değil, o insanlığımızla saldıracağız sana..

Selman Bayer/Afili Filintalar