HZ NESİBE'NİN HALİ

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]


Uhud’unen şiddetli anlarıydı. O gün İslam’ın büyük kurucuları, Ebu Bekir’ler,Ömer’ler, Osman’lar, Ali’ler ve daha niceleri Allah Resûlü’nünetrafından hiç ayrılmamışlar, cansiperane mücadele etmişlerdi. Akşamadoğru neredeyse hepsi takatsiz kalmıştı. Abdurrahman bacağını, HazretiTalha kolunu kaybetmişti. 20-30 kişiden müteşekkil bir düşman grubuResûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem)’e son bir hücum yapıp birdarbe indirmek üzereyken Allah Resûlü, “Bunlara kim karşı çıkacak?” dedi.Hz. Ali kendini zorladı; ama yerinden kalkamadı. Sanki her şeyinbittiği o anda bir kadın atını sürdü ve düşman saflarına doğruilerledi. Adı Nesibe’ydi bu kahraman kadının. “Ya Resûlallah, onlara ben karşı çıkacağım!” dedi.Onun esas vazifesi yaralanan Müslümanları tedavi etmek, yaralarınısarmaktı. Kocası ve iki oğlu da o gün Resûlullah’ın önünde ölümü gözealmışlardı. Elindeki sargıları attı ve hemen sırtına oklarını, elinekılıcını aldı Resûlullah’a hücum etmek üzere gelen birliğinkarşısına çıktı ve bir yiğit gibi savaştı. Birinin ayağını kesti,birisinin tepesine darbe indirdi ve korkusuzca onların içine daldı.Bir aralık oğlunu gördü, oğlu kolundan ağır bir kılıç darbesi almıştı. Geldi, çocuğunun kolunu sardı ve ona şöyle dedi: “Git oğlum, Resulullah’ın önünde savaş.” Allah Resûlü insanın kanını donduran bu vakayı görmüştü. Ona şöyle dedi: “Ya Nesibe, senin takat getirdiğin bu sıkıntıya kim katlanabilir?”Oğlu,Nesibe’nin durumunu anlatırken diyor ki, “Annem vakanın sonuna doğrusırtından ağır bir yara almıştı. Vücudunda kılıç darbelerinden, okyaralarından, mızrak dürtmelerine kadar bir sürü yara vardı. Bu aradasırtına bir ok saplanmıştı. Okun saplandığı yerden kanlar fışkırıyordu.Fakat o, ne okun saplanmasını, ne mızrağın dürtmesini, ne de kılıcın darbesini görüyordu.”AllahResûlü de Nesibe’nin o halini ifade buyururken der ki: “Vallahi oesnada ister sağıma ister soluma, nereye döndümse önümde onu savaşırkengördüm, bir tayfun bir hortum gibi bir sağa bir sola koşuyordu.” Onunbu halini gören Efendiler Efendisi elbisesi omuzlarından düşecek kadarellerini semalara doğru kaldırdı. Mübarek yüzü yaralanmıştı.Kanlar vücudundan akarken dua etti: “Ya Rabbi, Nesibe’nin ailesini cennete bana arkadaş kıl.”Nesibebunu duyunca, “Ya Resûlallah, artık bundan sonra bana ne olursa olsunaldırmam. Kıyamet gününe kadar senin önünde bir mum gibi bitene kadarsavaşırım.” dedi.