Unutulmak Ne Derin Şeydir ki

tarafından **RüveYde** 22.08.10 12:59

Unutanlara unutuşlarını bile unutturur.

Unutulmak ne acı şeydir ki, unutulanın unutuluşuna ağlayışını kimse hatırlamaz.

‘Nisyan’dan, yani unutuştan çıkarıldık her birimiz.

Yüzümüz gün yüzüne değeli, tenimiz güneşe erişeli

beri unutulmaktan alındık, unutmaktan sakındık. Hatırı sayılır olduk.

İsmimizin orada burada anılması bizi memnun etti.

Ne var ki, unutmak yaşamak kadar elimizin

altında ve unutulmak ölüm kadar yanıbaşımızda. Ölüm bizi geldiğimiz yere,

‘nisyan’a götürüyor tekrar. Ölüm unutuşlara gömüyor yüzümüzü; tenimizi tanıdıklarımıza yabancılaştırıyor.

Yaşarken ölümü anmıyoruz o yüzden.

Yaşarken ölümle aramıza sahte mesafeler döşüyoruz.

Unutulmak korkusu bu... Galiba, en çok, unutulacağımızı unutuyoruz.

Hatırla ki, toprak ayağının altından kayıyor.

Ellerin son bir defa dokunuyor güle ve güne.

Gözlerinin karası son kareyi alıyor ışıktan;

ve karanlığa hazırlanıyorsun.

Gözkapaklarının kapanışı

seni bir dağın arkasına götürecek.

Unutmaya ve unutulmaya hazırlanıyorsun.

Varlığın incecik dudaklarda bir çift kuru söze inecek;

o dudaklardan insan sıcağını tadamayacaksın.

Hatıran bir taştan ve hüzün renkli topraktan ibaret olacak.

Kahkahalar seni yalnız bırakacak, mutluluklar seni hesaba

katmadan ikmâl edilecek. Sana arkalarını dönecekler,

dönüp yüzüne bakmayacaklar. Senin kokun uzakların kokusu olacak.

Tenin toprağın soğuğunu tadacak. "Gelecek ölüm; gözleri gözlerin olacak."

Hatırla ki, sarışın kız çocuğunun lüle saçlarına son kez bakıyorsun,

seninkinden uzun ve derin bakışlarına son kez değiyorsun.

Sen bu ânın eşiğinde son nefesin hesabını yapıyorsun;

o yarınların uzayıp giden kanatlarına tutunmuş derin,

taze soluklarla yineliyor varlığını. İllâ da göz göze geliyorsunuz.

Ellerin onun ellerine erişemeyecek; gamzeli yanaklardan

sızıp gelen tebessüm sana uzak düşecek.

Şimdiden, ölümü bilmeyen oğlunun gözlerinin

seni köşe bucak arayışını görüyorsun. Havada asılı kalacak

"Baba!" çığlığına şimdi hep bir ağızdan cevap vermek istiyorsun.

Nefesin sesine yetmiyor.

Hatırla ki, yarınki gün seni taze bir toprak yığının altında bulacak.

Bir gün saatinin akrebi, yelkovanı senin uzanamadığın ânlara doğru

dönecek. Sen olmayacaksın ve kolundaki saat sensiz zamanları

tırmanıyor olacak. Sulamayı unuttuğun çiçeğin bile senden sonra

solacak. Yüzüne günışığı vurmayacak. Hayatının ebedî rengini

dar ve sessiz bir boşlukta bulacaksın. Ya küle dönecek

ya güle dönüşeceksin. Yarınsız ve sonsuz bir günün yanağında incecik

bir gamze olup kristalleşeceksin. Yüzün solacak, ellerin hiçbir

yere varmayacak, parmakların hiçbir şey göstermeyecek

ve ayaklarının altında hep boşluk olacak.

Unutma ki, toprak şimdi ayağının altından kayıyor.

Yürüdükçe ince bir hesap çizgisine çekiliyorsun.

Unutma ki, elinle ölüme dokunuyorsun.

Elinle ölümü dokuyorsun. Hatırla ki, gözlerin ölüme bakıyor.

Gözlerin bir cesedi alacakaranlığa taşıyor.

Hatırla o zamanı ki, sen boz topraklar altında derin unutuşlarda eriyorsun.

En son, kaleminin karanlık izi kalıyor soluk sayfalarda.

Ve sözlerin kırık-dökük hatıralara dönüşüyor, paylaşılıyor, solgun

bir gül gibi dolaşıyor. Hatırla ki, sen sözleri genç kalbleri

taze aşklara taşıyan ölü bir şairsin ya da masum ve sonsuz

bakışlı gözlerin kapı aralarında beklediği bir babasın.

Elinin sıcağı özlenen sevgilisin. Hatırla ki, seni sımsıcak

sarıp kucaklamak isteyenler bir tabutun katı, soğuk

dokunuşuna çarpıyorlar. Hatırla ki, bir mezar taşında iki

rakam arasına çizilmiş eğreti bir çizgiye indirgenmişsin.

Hatırla ki, duvarda soluk siyah beyaz bir fotoğrafta

hüzünlü bir gülüşten ibaretsin, belki de camekânın

tozunu almayı unuttular. Mezar taşın unutuldu ve hatta

mezar taşın da seni unuttu diyelim. Ve hep başkaları

var dışarıda, hep yabancılar geziyor yıkık mezar

taşları arasında. Kimsenin tanıdığı değilsin artık.

Kimsenin ‘ölü’sü de değilsin; tıpkı şimdi olduğu gibi.

Oysa, sen ve son, ne kadar da uzak görünüyordunuz birbirinize.

Unutuş ne kadar çok unutuluyor.

Ey beni herkes unuttuğunda anan Rabbim!

Yüzümü, elimi, gözümü, bakışımı, dokunuşumu veren Rabbim!

Beni Seni unutanlar arasından çıkar al! Beni bensiz bıraksan da,

Sensiz bırakma!

N’olur Rabbim! Şu biricik ânımı ebedin rüzgârlarına

kat ve beni Sana daim yakın eyle! Yalnız Seninle kalmakla

kalabalıklaştır beni! Bir secdede biriktir varlığımı!

Beni Sana açılan ellerimde çoğalt!

Beni Sana karşı fakir olmakla zenginleştir!

Kendimi Sende unutayım ve öylece kapansın gözlerim ve öylece çözülsün
ellerim. Dilim öylece sussun ve tenim öylece çamura katışsın ve bu
mürekkep lekeleri kısacık vuslatımın hatırası olsun.

Unutulmasın sözlerim; unutkanlar unutulacaklarını hatırlasınlar diye...

SENAİ DEMİRCİ

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30