SeVDiĞiNDeN KoRKuLuR Mu ?

tarafından EyLüL 05.08.10 10:50

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Abdülkâdir Geylânî hazretleri şöyle buyurdu:
Geniş ol, Allâhın fiillerinden korkma!…
(Fethur-Rabbânî)

Sevgi, içinde korkuyu da taşıyor. Ve insan, kendisinden çok, sevdikleri sözkonusu olunca korkuyor. Kaybetmekten korkuyor, ayrı düşmekten& Mecnûn hastalanıp da hekim iğne yapmak isteyince, Leylâyı incitirsin! demişti ya hani, o da sevdiğinin incinmesinden korkuyor!..

Tanıdıkça hayatı, insanların zulümlerinin nerelere varabileceğini görünce; tahrib gücü yüksek bombalar, insanlığa dâir hayalleri yıkınca, savaşın çocuklarının gözlerinde kıyâmetin kopuşunu seyredince&

Merhametin, yetim başlardan elini çekişini gölge gölge izleyince, insanların kendi nefislerine zulmüne tanıklık edince&

Korkuyor insan, hem de çok korkuyor!..

Yüreğine uzanamadığı bir gençlik uçurumdan düşerken, sessiz çığlıklarını dalga dalga ruhunda duyunca&

Korkuyor; sebepsiz değil&

Lâkin her şey Onun izniyle ve bir hikmetle değil mi? Bu dünya sebepler dünyası değil mi? Sensin Rahmân, biz îman ettik; bizdeki merhamet kırıntısı da Senden&

Hem sevgi, içinde ümidi de taşıyor. Kardelen; celâlin içinde saklı cemâl değil mi? Değil mi mutluluk, uçurumlarda bile açan bir çiçek?!. Zulüm yağdırılan şehirlerde, bombalanan bir ev değil, içindeki gönülken; izbe sokaklarında çocuklar hâlâ çember çeviriyor. Soğuktan çatlamış ellerinde yüreğinin sıcaklığı hissedilen bir baba, evine ekmek götürürken, âilesinin gözlerindeki şükür parıltılarıyla ısınıyor. Çetin ve şiddetli soğukların ardından, eriyen karların altında uyanan toprak gerinirken çiçekler neşv ü nemâ buluyor, nârin ve yumuşak vücûduyla bir solucan toprağı deliyor.

Sekseninde bir nine, gözünden hâtıraları geçerken artık ısıramadığı elmasını alıp tıpkı küçük bir kız çocuğuyken ısırdığı elmaları kokladığı gibi kokluyor. Ve insanlar çılgınlık ateşiyle yanarken, Allâha kul olanlar, gecelerini kıyam ve secdede geçiriyor ve Kul Peygamberden öğrendikleri gibi Onlar bilmiyorlar!.. diyerek Rahmândan bağış diliyorlar. Bir yandan da Mevlânâdan şu kıssayı okuyorlar:

Îsâ -aleyhisselâm- çok tebessüm eder ve Yahya -aleyhisselâm- çok ağlardı. Hazret-i Yahya, Hazret-i İsaya dedi ki:

-Sen galiba Hâlık Teâlânın incecik mekirlerinden (hile ve imtihan gereği olan tuzaklarından) gereği gibi emin olmuşsun ki gülüyorsun!..

Hazret-i Îsâ da cevâben dedi ki:

-Sen de Hâlıkın, latîf, garip ve gizli olan inâyet (yardım) ve lutuflarından pek ziyâde ümitsiz olmuşsun ki, böyle (durmadan) ağlıyorsun!..

Bu mâcerâda evliyâdan bazı kimseler hazır idi. Bu iki zâttan hangisinin hâli ve kimin makamı daha âlî (yüce) olduğunu Hak Teâlâdan suâl ettiler. O da:
-Bana zannı en güzel olanın makamı daha âlîdir ve Ben kulumun zannı indindeyim. Ben kulumun zannı olan mahaldeyim. buyurdu. (Fihi mâ fih, sh: 47)

Rahmân sensin, iman ettik!..

Celâlin içindeki cemâli; kahrın içindeki lutufları göster bize& Sana zannımızı güzel eyle!..

Nihan Kandemir

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30