Aşk..

A?k, Rahmeti Sonsuz’un, insano?luna gelip ula?an en gizli lütuflar?ndan biridir. A?k, bir nüve, bir çekirdek olarak hemen her fertte bulunur. ?artlar?n elverdi?i ölçüde de o çekirdek ve tohum, a?açlar gibi dal-budak salar; çiçekler gibi uyan?r ve meyveler gibi, ba?lang?ç ve sonu bir araya getirerek, tekâmül halkas?n? tamamlar. A?k, bir duygu olarak göz, gönül ve kulak menfezlerinden insan?n iç âlemlerine akar; vuslata dek de, bir baraj gibi ?i?er, bir ç?? gibi büyür ve bir alev gibi insan?n her yan?n? sarar. A?k vuslatla noktalan?nca, her ?ey durgunla?maya yüz tutar; ate? söner, baraj bo?al?r, ç?? da da??l?r gider… Do?u?tan bir mânâ ve nüve olarak hemen her ruhun önemli bir yan?n? te?kil eden a?k, gerçek ton ve rengini hakikî a?ka ink?lâp etmekte bulur; bulunca da ebedîlik kazan?r ve gider vuslat e?i?inde mücerret bir lezzete ink?lâp eder. ?nsano?lunda Hak tecellilerine aç?k olan zirve, gönüldür. Gönüllerin bu tecellilere, dolay?s?yla da Allah Celle Celâluhu sevgisine mazhar olmalar?n?n en aç?k emaresi ise, o sînelerde Yüce Yarat?c?’ya duyulan a?k ve i?tiyakt?r. ?nsan-? kâmil ufkuna ula?ma yollar?n?n en keskin, en kestirme ve en s?hhatli olan? a?k yoludur. A?ka, i?tiyaka aç?k olmayan yollarla, o ufka ula?mak oldukça zordur. Denebilir ki, hakikata ula?mada, “acz u fakr, ?evk ü ?ükür” yolundan ba?ka a?ka denk ikinci bir yol yoktur. A?k, yitirdi?imiz Cennet’i bulabilme yolunda Cenab-? Hakk’?n bizlere ihsan etti?i bir burakt?r. Ve bu buraka binenlerden, ?imdiye kadar tak?l?p yolda kalan hiç olmam??t?r. Vâk?a bu semâvî burak?n s?rt?nda dahi, ?atahat ve ne?’e sarho?lu?uyla “yol kenar?” yürüyenlere rastlamak mümkündür. Ama bu, tamamen, onlar?n Hak’la aralar?ndaki münasebetin ayar?yla alâkal?d?r. A?k, insan? bütün bütün yak?p kül etti?i için, bundan böyle onu ne dünya ne de ukbâ ate?leri yakmaz ve yakamaz. Zira, iki emniyet ve iki korku, iki i?tiyak ve iki ?zd?rab?n bir insanda ayn? anda bir arada bulunamayaca?? esas?na binaen, bütün bir hayat boyu sînesini a?k?n alevlerine açan ve iç dünyas?nda cehennemî ate?lerle pençele?en kimselerin, ikinci bir defa ayn? ?zd?rap ve ayn? elemleri ya?amalar? dü?ünülemez… ?nsana kendi varl???n? unutturup, onu sevdi?inin varl???yla bütünle?tiren a?k, kalbin, garazs?z-ivazs?z sadece mâ?uku dileyip, onun arzu ve isteklerinde eriyip gitmesinin unvan?d?r ve zann?mca, insan olmadan murat da i?te budur. A?k mesle?ine göre â??k?n gözlerine ba?ka hayallerin girmesi haramd?r ve bu haram?n i?lenmesi a?k?n ölümüdür. A?k?n hayat?, çevresinde duyulan ?eylerin, sevgilinin ad ve unvanlar?, onun cemâlinin vas?flar? ve kemâlinin destanlar? olmas? ölçüsünde devam eder; yoksa, söner ve ölür… Â??k, hiçbir meselede mâ?ukuna muhalefeti dü?ünmez ve dü?ünemez. Hele, ba?ka ?eylerin ona gölge etmesini, önüne geçip onu unutturmas?n? kat’iyen istemez. Hatta ondan bahsetmeyen her sözü abes ve faydas?z sayar; onunla alâkal? olmayan her i?i de, ona kar?? nankörlük ve vefâs?zl?k bilir. A?k, kalbin alâkas?, iradenin meyli, duygular?n a?yârdan ar?nmas? ve insan lâtifelerinin, mâ?ukun rüya ve hülyalar?ndan gayr? hiçbir ?ey hissetmemesi hâletidir ki; â??k?n her davran???nda sevgiliye ait bir mânâ par?ldar: Kalbi, ona olan i?tiyakla atar, dili hep onu m?r?ldan?r, gözleri onun hayaliyle aç?l?r-kapan?r… Â??k, esen yelde, ya?an ya?murda, ça?layan ?rmakta, u?uldayan ormanda, a?aran sabah ve kararan gecede hep dostunun kokusunu duyup canlan?r; onun, çevreye akseden güzelliklerini görüp co?ar; her esintide ona ait soluklar? hissedip ne?’elenir ve yer yer de onun sitemlerini sezip inler… Mâ?uka ait emârelerin ?afa??na uyanan â??klar, dudaklar?nda k?pk?z?l kan, sînelerinde alev alev bir tûfan, kendilerini bir ate? çemberi içinde bulurlar. Bir daha da bu zevkli cehennemden d??ar? ç?kmak istemezler. A?k?, fas?klar?n ?ehevânî sevgilerinden ibaret saymak bir yanl??l?k ve hakikî a?k? bilememenin ifadesidir. Vâk?a, bazen mecâzî a?klar?n dahi hakikî a?ka ?nk?lâp etti?i olmu?tur; ama bu, kat’iyen mecâzî a?k?n zâtî bir de?er ve k?ymet ifade ettti?i mânâs?na gelmez; aksine onun eksik, kusurlu ve ebediyet ifade etmedi?ine delâlet eder. Gerçek â??klar?n, tutulduklar? a?k hummas?yla, iç dünyalar? daima bir yanarda? gibi dumanl? ve inim inimdir. Duyup sezebilenlerce, onlar?n her iniltileri sînelerinden kopup gelen öyle “lavlar”d?r ki; dü?tü?ü her yeri yakar-y?kar ve yang?nlar ç?kar?r. A?k?n sözlerle anlat?lmas? oldukça zor, hatta imkâns?zd?r. Bu itibarlad?r ki, a?k ad?na anlat?lan ?eylerin büyük bir k?sm?, onun d??a aksetmi? eserleri olmadan öteye gitmez. Zira o, bir hâldir ve onu beyan edecek dil de, sadece â??k?n kendisidir. Â??k, Hak sevgisini mezhep edinip ömrünü hayret, hayranl?k ve sevdi?ine kar?? takdir hisleriyle donatm?? öyle bir sermesttir ki, ihtimal ancak K?yamet Sûru’yla kendine gelebilir. Â??k, fevvâre gibidir, dâima içinden kaynar. Fânilik elemini dindirecek, hazanla oturup kalkan ruhlar?n ?zd?rap ate?ini söndürecek tek bir ?ey vard?r, o da hakikî a?kt?r. Evet, y?llardan beri bütün dertlerimize, onulmaz zannetti?imiz hastal?klar?m?za, korku ve endi?elerimize, karga?a ve buhranlar?m?za yegâne çare ve biricik devâ ancak a?kt?r. Nesiller, ilim-irfan ve günümüzün kültürüyle ihyâ edilmeye çal???l?rken, onlar?n gönüllerine, az dahi olsa, a?k k?v?lc?mlar?n? saçmad???m?z takdirde, hep eksik ve kusurlu kalacak ve kat’iyen cismanîliklerini a?amayacaklard?r.

M. Fethullah Gülen


SeL@M ve Du@ iLe