işte hayat bu kadar kısaydı...

tarafından EyLüL 18.06.10 12:46

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Artık nefes alırken yoruluyorum.
Yaşamak bir heyecandı eskiden;
Şimdilerde ise çile gibi geliyor bana.
Aynaya bakmaya korkuyorum.

Korktuğum yüzümdeki çirkinlik değil;
Yılların getirmiş olduğu bitkinlik,
Yorgunluk…
Ve beni eski halime yabancılaştıran bu yeni hal…
Dönüp baktığımda geriye,

Maziden kalan en güzel hatıralar çıkarken bir bir karşıma;
Bu yorgun bakışlarımı sorguluyorum.

* * *
Önceleri heyecandan titrerdi ellerim;
şimdi ise yaşlılıktan…
Düşünmezdim o zamanlar, o güzel günlerimin,
o heyecan dolu yıllarımın, o güzelim gözlerimin,
ellerimin, o kızıl saçlarımın ihtiyarlaşıp yerini şu son
haline bırakacağını…
Oysa şimdi korkuyorum düşündükçe o cesur
yürekli günlerimi…
Gittikçe yavaşlayan nabzım ve nefes almanın
zorluğu ölümü hatırlatıyor bana.
Ölümden de korkulur muymuş,
Rabbe giden yolculukta?..
Oysa gençliğime baktığımda,
hatırlamazdım ölüme bu kadar yakın olacağımı.

O isyankâr halim, dünyaya hükmeden tavrım,
bana geçen yılları göstermiyordu.
Daha çok, daha da çok yaşayıp günümü
gün etmek, yarınlar kaygısı olmadan
ânlara takılıp boş ve anlamsız geçen o gençlik
günlerimin hesabını vereceğimi bilmiyordum.
Yarınlar yoktu benim hayatımda…
Gelecek diye bir şey yoktu…
Ve geçmişimi sorgulamadığım gibi,
nereden geldiğimi bilmediğim gibi,
nereye varacağımı da bilmiyordum.
Bu dünyanın hevâsına takılıp kalmış,
geçen ömrümün, yıpranan, biten bedenimin ve
acı çeken ruhumun inleyişlerine bir mâna
katmayacak kadar, yaşamak sadece nefes almaktı.
Oysa yaşamak nefes almaktan ibaret değildi.
Bu yorgun hayat çabuk bıktırmıştı beni.
Artık sabah olmalıydı.
Karanlık geceler yerini aydınlık
günlere bırakmalıydı
Artık sabah olmalıydı…
Fakat "gece neye gebeyse onu doğurur"
diyen Mevlana hazretlerinin sözü bir şimşek gibi
aydınlatırken aniden zihnimi, düşündüm
benim kaçmak istediğim gecenin neye gebe olduğunu…

Benim kaçmak istediğim gece,
itirafı ne kadar zor olsa da dünya hayatımdı.
Ben bir an önce sabah olmasını istiyordum,
yani ölümle gelecek olan ebedi hayatı…
Fakat tüm ömrü boyunca isyan ve küfür
içerisinde olan bir insanın, gençlik yıllarını,

o en verimli dönemlerini Allah'tan uzak,
Peygamberinden uzak,
Kitabından uzak bir şekilde geçirdikten sonra;
kendinin ölüme değil; ölümün kendine
yaklaştığını anlayınca ahirete hazırlanması ve
onu arzulaması, onun için bir sabah mı olurdu;
yoksa ebedi bir karanlık mı?
Evet, elbette ki tövbe denen bir olgu vardı ve Allah,
sonsuz bir rahmete, mağfirete sahipti. Affedebilirdi.
Lakin gençlikte yapılan amellerle şu son halimdekiler

bir birinin yerini asla tutamazdı.
* * *
Gece neye gebeyse, sabah o doğacaktı ve
benim gecemin çok büyük bir kısmı karanlığa
gebe olduğu için sabahım da kararacaktı.
Beni bu kadar geç uyandıran bu müthiş duygu,
kaynağını nereden alıyordu.
Bana son anlarımda da olsa bu hoş
nefesleri aldıran gücün sahibi kimde ise,
bir gün nefes aldıramayacak
güne getiren de o olacaktı.
İşte hayat bu kadar kısaydı…
Ya yeni doğan bir bebeğin gözlerini bile
dünyaya açamadan yaşama veda edişi…
Ya genç bir bedenin yaşama doymadan toprağa girişi…
Ya da yılların verdiği yorgunluklara katlanan,
göğüs geren ihtiyar bir bedenin korkarak
hayata veda edişi…
İşte hayat bu kadardı…
İşte hayat bu kadar kısaydı.
Aslolan hayat, gerçek hayat bizlere
ahirete sunulacak olan ebedi hayattı.
Orada ne zamanın sınırlaması vardı,
ne yaşlanma korkusu…
Ne alnımız kırışacaktı, ne saçlarımız ağaracaktı,
ne de geçen günler bize ölümü hatırlatacaktı.

Çünkü ölmek yoktu orda…

Sonsuz bir yolculuk ve
onunla gelen bir güzellik vardı
bu güzellikte rabbimin tüm mahlûkata sunmuş
olduğu dünya nimetleri, bedeni ve akli olan güzellikler,
bununla beraber ölümle başlayan ve ebedi olan
bir yolculukta ahrete dair güzellikler…

Biz insanlar bu kadar güzellik ve müjdeden sonra
neyi beklemekteyiz.
Yaşamanın tadını çıkarmak için,

yaşamı özümsemek gerekti sanırım
ve yaşamayı bilmek…
Aslında yaşamdan tad almak ve yaşamın keyifli,
hoş güzel yanlarını bulmak çok da zor değil.
Biz insanların yapamadığı, beceremediği ve
ona zor diye koşullandığı, yaşam ile
mücadele etmeyi bilmemek.
Yaşamın gizli koşulu yaşlanmak olsa
da yaşlanırken genç kalabilmeyi ve
içimizdeki güzellikleri kaybetmeden
sabaha dahil olmayı başardığımız an
şekillenecektir kaderimiz.
Biz insanlar
gerçekten kader oyunculuğunu çok iyi yaparız.
Kendimizi teslim ederiz.
Acizliğin en ötesinde aciz yaşarız.
Mücadeleden değil;
müdahale etmekten hoşlanırız.
Kaygı duymayız, kaygılarda boğuluruz.
Her şeyi şansa ve kısmete mâl edip
kendimizi iyiden iyiye bırakırız tesadüfler yoluna
ve hep takılıp durduğumuz engeller zincirine.
Hiçbir şey olağan değildir,
her şey olağanüstü.
Olmaması gerektiğini düşünürüz,
olmalı olan her şeyi.
Hep bir çıkar yol ararız.

Yolumuzdaki engelleri
ve tuzakları görebilmek
ve yıkabilmek varken.!!!

ALINTI:

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30