NEDEN YAŞAMALIYIZ ?

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]






İnsan mutsuz olur; hayata küser. Sınava girer, başaramaz; hayattan kopar.

Eşiyle anlaşamaz, huzursuzluk diz boyunu aşar. İş bulamaz, bulsa iyi maaş
alamaz, ev sahibi, market masrafları, faturalar ‘of’ dedirtir, bunalım düzeyi
zirveye çıkar.
Genç kızlar evlenmek, iyi bir eş bulmak, erkekler
beğendiklerine kendilerini kabul ettirmek derdine düşer. Evlenemeyen de evlenen
de, çocuğu olan da olmayan da dertlidir. Kadınlar kendilerini dört duvar
arasında demir parmaklıkları olmayan, istendiğinde kapısını açabildikleri bir
hapishanede olduklarını hissederler. Hayat, kendilerine çizildiğine inandıkları
kötü bir senaryodan mı ibarettir? ‘Ben mutlu olamam, ben başaramam, benim için
sevgi ve iyi bir yaşamın adı bile yok(!)’ diyenlerin çokluğu size haklılık payı
mı veriyor? Hastalıklar, ölümler ve sıkıntılar çevremizde cirit atıyor. “Ben
nasıl mutlu olayım?” diyerek hayata bakanların yaşamaktan umudunu kestiğini
hissediyoruz. Yaşayan insanların çoğunun canlı cenaze olması bundan mıdır?
Boşvermişlik, ahlaki değerlere sahip çıkmamak, dinden uzaklaşma, idealsizlik,
yaşama amacını unutmuş insanların durumunu anlatmıyor mu?

“Neden
yaşamalıyız?” sorusuna en iyi cevap, “Neden dünyaya geldik?” sorusuna verilecek
cevap olmalı. Neden dünyaya geldiğini bilmeyen bizler, nereye gittiğimizi de,
bizi neyin beklediğini de bilmiyoruz demektir. Nefes alabilmemin, görüp
işitebilmenin bize verilmiş bir hazine olduğunu fark edemiyor, mutsuzluğu
aslında kendimizin ürettiğini anlayamıyoruz. “Neden yaşamalıyız?” sorusunun
altına aklınıza gelen cevapları sıralayın. Bu cevapların en başında, “Biz bu
dünyaya kendi isteğimizle gelmedik ve kendi isteğimizle de gidemeyiz. Bizi
buraya gönderen Yüce Yaratıcı’nın (cc) emirleri doğrultusunda hareket etmekle
mükellefiz. Yani Allah’ın (cc) rızasını kazanmak için yaşamalıyız...”
gelecektir. Şimdi bu cevabın yanına aklınıza ne kadar sorununuz varsa yazın.
İsterse sayfalarca dolu olsun. Bir tarafta Allah’ın bize yüklediği bir
sorumluluk ve diğer tarafta sorunlar. Bir tarafta Allah’ın bizler (hem bu dünya
hem de eberi kalacağımız öbür dünya) için müjdeleri ve diğer tarafta kendimizle
uğraştığımız dertler. Hangisi büyük? Allah’ın emrettikleri ve vaat ettikleri
karşısında hepsinin silinip gittiğini fark edebildiniz mi? Hayata ve dertlere,
sıkıntılara bir de bu gözle bakmaya ne dersiniz?
SERHAT ŞEFTALİ

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Burada hiç kimse durucu değil,
Hepimiz dünyâdan göçmeye geldik.
Kör olan bu işi görücü değil,
İyiyi kötüden seçmeye geldik.
Pazarcılar gibi alış-verişle,
Öbür âlem için bir sürü işle,
Az bir sıkıntı, biraz bekleyişle,
Bu çetin köprüyü geçmeye geldik.
Gelmedik buraya biz dava için,
Encâmı karanlık bir kavga için,
Dünyâlara ait bir sevdâ için,
Bizler âb-ı hayat içmeye geldik.
Kehf ashâbı gibi mağaralarda,
O en Kutlu ile mübârek GÂR`da,
Henüz ölüp gömülmeden mezarda,
Bitmeyen çileyi çekmeye geldik.
Niceler düştüler dünyâ ağına,
Vuruldular bahçesine bağına,
Anlarlar varınca son durağına,
Bizler bu bahçeyi ekmeye geldik…

M.Fethullah GÜLEN