ALLAHA HAVALE EDİNCE...

ZAMAN OLUR olayların üstesinden gelemezsiniz. Bo­yunuzu, boynunuzu ve gücünüzü
aşar, imkânınızı zorlar, eliniz ayağınız tutulur. Bir yerde çaresiz kalırsınız.



Yüzde yüz haklısınız, sonuna kadar doğrusunuz. Bir şey­ler yapmak
istersiniz, bir karşılık vermeniz gerekir. Melül mahzun bakakalmak içten içe
sizi bitirir.


Iraklı Fuzûlî'nin yakındığı gibi,


"Dert
çok, hemdert yok; düşman kavi, talih zebûn."


Derdinizi kime
açacaksınız, şikâyetinizi kime ileteceksi­niz, hakkınızı kim savunacak, kim
alacak?
Ümitsiz, sönük, el avuç ovuşturup bekleyecek misiniz?
Yoksa
sizden daha güçlü, herkesten daha kuvvetli, herke­sin hakkından gelen birisine
mi havale etmek gerekiyor?


• ••


İbrahim Hakkı Hazretleri
yedi yaşında annesini kaybe­der. Dokuz yaşına geldiğinde iyi bir eğitim alması
için Tillû'ya götürürler, ilim ve mâna büyüğü İsmail Fakîrullah Hazretlerine
teslim ederler.


Hocası genç İbrahim Hakkı'nın eline bir testi
vererek çeşmeye gönderir. Testiye suyu doldururken bir atlı yanaşır:



"Çekil bakayım Önümden be çocuk!" diye İbrahim Hak-kı'yı azarlayarak
bir tarafa iter ve atını çeşmeye sürer.


İbrahim Hakkı testisini alıp
bir kenara çekilmeye uğraşır­ken atını mahmuzlayan adam, onu bir köşeye
sıkıştırır. İb­rahim Hakkı testisini yere bırakır, canını kurtarmak zorunda
kalır. Bu esnada at da üzerine basıp testiyi kırar.


Ağlayarak
hocasının huzuruna gelir. Hocası:


"Ne oldu evladım, neden
ağlıyorsun?" diye sorar.


"Efendim, çeşmede su alırken bir atlı
geldi, atını üzerime sürdü. Can havliyle kendimi kurtarmaya çalışırken testimi
de atına tepeletip kırdı."


"Testini kıran atlıya sen bir şey
söyledin mi?


"Hayır," der, "hiçbir şey söylemedim."



Hocası, "Çabuk git ve o adama bir-iki laf söyle" der.



İbrahim Hakkı gider, çeşmenin başında atını tımar etme­ye çalışan
adamın yanına varır bekler. Fakat bir türlü ağzını açıp da,


"Testimi
niye kırdın be zâlim adam?" diyemez.


Az sonra döner, hocasının
huzuruna gelir.


Fakîrullah Hazretleri sorar:


"Atlıya bir
şey söyleyebildin mi?"
İbrahim Hakkı boynunu büker, yere bakarak,
"Söyleyemedim efendim. Bir şeyler demeye niyet ettim, ama bir türlü ağzımı açıp
da ağır bir söz sarf edemedim."


Hocası sinirlenir:


"Sana
diyorum, çabuk git ve o adama bir şeyler söyle, karşılık ver, yoksa sonu felâket
olur."



İbrahim Hakkı kesin emir almıştır, bu sefer kararlıdır.
Çar çabuk çeşmenin başına varır. Bir de ne görsün, testisini kıran adamı, atı
attığı çiftelerle çeşmenin havuzuna yuvarlamış, cansız yatmaktadır.
Büyük
bir korku ve heyecan içinde koşarak gelir, vahim durumu hocasına haber verir.



Hocası bu duruma çok üzülür ve,


"Vah vah! Bir testiye
bir adam ha! Üzüldüm buna doğru­su!" der.


Huzurda olanlar
söylenenlerden bir şey anlamadıklarını söyleyince, Fakîrullah Hazretleri durumu
şöyle açıklar:


"O atlı adam, İbrahim Hakkı'ya zulmetti. Zulme
uğrayan kişi de tek kelimeyle olsun karşılık vermedi ve zâlimi Al­lah'a havale
etti. Yapılan bu zulüm de Allah'ın gayretine do­kundu ve zalimi cezalandırdı.



Şayet İbrahim Hakkı da onun zulmüne karşılık verip, ona bir şeyler
söyleyecek olsaydı, ödeşeceklerdi.



Fakat İbrahim, büsbütün
mazlum durumuna düştü. Ben ise ödeştirmek için uğraştım, maalesef muvaffak
olamadım."


Firavun'un zulmüne maruz kalan Kur'ân'ın "mü'min" olarak
anlattığı kimse de Kur'ân lisanıyla kendine zulme­denlere şöyle sesleniyordu:




"Size söylediklerimi yakında hatırlayacaksınız. Ben işimi
Allah'a havale ediyorum. Şüphesiz ki Allah kullarını hakkıy­la görür.



"Allah o mü'mini onların tuzaklarından korudu. Firavun ehlini ise
azabın en kötüsü kuşatıverdi." (Mü'min Sûresi, 44- I 45.)

Mehmed Paksu