Ey kendini beğenmiş nefsim....

tarafından EyLüL 16.05.10 12:20

Ey nefsim!

Sen kendini genç ve güzel addediyorsun

Gençliğine güvenip güzelliğinle de övünüyorsun

Lakin görmez misin ki gençliğin gidecektir ve gençliğinle birlikte güzelliğin de sönüp çözülecektir
Dün çocuktun, bu günse yetişkin bir gençsin; yarın gelecek yaşlı olacaksın Nasıl ki çocukluk çağın yerini gençliğe bıraktı, aynen öyle de bu kuvvet çağın yerini zillet yaşına bırakacak

Bilirken bilmez, bu gün etrafına hükmederken yarın kendi bedenine dahi sözünü geçiremez olacaksın

Güzelliğini de beş kuruşa sayma; zira 30 sene evvelki dillere destan güzeller, şimdi ya kabirdeler, ya da yüzleri buruşmuş kamburları altında iki büklüm olmuş birer harâbeler

Ey nefsim!

Sen kendini seviyor; ama sadece kendini seviyorsun

Kerameti kendinden menkul şeyhler gibi, kendi zatında cazibeli haller bulup kendi kendine aşık oluyorsun
Öyle ki başkalarını sevdiğinde, hatta hizmet deyip, hayır deyip başkalarının yardımına koştuğunda
dahi kendi menfaatin uğruna çalışıyor, sinsi kendi payına ne düşer diye hesap edip, dolaylı yoldan yine kendine varıyorsun

Kendini destanlara sığmayan bir Leyla görüyor, kendi zatına âşık oluyorsun Ama böyle yapmakla

aşka zulmediyor, dünyadaki en güzel duygu sevgiye cevr ediyorsun

Bilmez misin, aşk denince bir âşık, bir de ona mukabil gelen maşuk olur

Sevgiden bahsedeceksen onda bir seven, bir de sevilen bulunur

Hem sevenin, hem de sevilenin aynı olması duyulmuş şey; aşığın, ayn-ı maşuk olduğu görüldük iş

değildir

Gel bu kara sevdadan vazgeç; sevdanın karasını değil, ak olanını tercih et!

Kendinde sevgiye layık gördüğün ne güzelliğin varsa hepsi Rabb’indendir; sen Rabb’ini sev!

Aynaya değil, güzele; gölgeye değil, asla âşık ol!

Ey nefsim!
Sen kendinde hiç kusur bulmuyorsun Kendini hep haklı biliyor, eksiği kusuru semtine dahi yanaştırmıyorsun
Kendini savunmada o denli maharetlisin ki, alenî hatalarını dahi doğru gösteriyor, kimi zaman beni bile haklılığına ikna ediyorsun; zalimken mazlum, hainken ihanete uğramış gözüküyorsun Kendini mükemmel bilmişsin; zinhar hatayı kabul etmiyorsun

Hâlbuki bilmez misin tek kusursuz olan ALLAH’tır O’nun haricinde ne varsa, her şey kusurludur,

hatalıdır

Şöyle bir bakıver kendine: Yaratılmış olmak, kusura mahkûm olmak değil midir? Yere basmak zorunda olmak, hem yere basan, hem de havada uçan kuşlara nispetle bir eksiklik değil midir? Yazın güneşinde yanmak, kışın soğuğunda donmak; geceleyin uyuya kalmak, hafızana kaydettiğin şeyleri bir zaman sonra unutmak, birer nakîse değil midir? Ey benim gafil nefsim!

Kusurunu kabul etmemekle en büyük hatayı işleyen kusurlu nefsim! Gel, geri dön! Yolun çıkmaz

yoldur, kendini bil!

Ah nefsim, gafil nefsim!

Hayırlar işledim, başarılar elde ettim; görmedin mi nice ümranlar inşa ettim; hele bak bir
akranlarıma, onların beceremediği ne işler hallettim diyorsun Lakin böyle demekle kendine yazıklar ediyorsun!
Bilmezmisin ki hayır vücudidir; iyilik ancak bir varlığın üzerine müesses olabilir Sense vucudî
değil ademîsin; varlığa değil yokluğa yakınsın

Şöyle bir bak kendine: Şu benim bedenim, benden bir parça diye tuttuğun elin senin midir? Konuşuyorum dediğin dilin, bizatihi kendi başına elde ettiğin bir sermaye midir?

Sana ALLAH’ın ihsan ettiği nimetleri sahibine ver de, şöyle kendi varlığınla bir ortaya çık desem, ne [/size]

cevap verirsin?

Var olabilmek için ne yaptın, kendini varlık âlemine çıkarmak için ne harcadın desem, ne diyebilirsin? ALLAH sana bu eli vermeseydi tutamayacak, bu dili ihsan etmeseydi konuşamayacaktın

ALLAH seni yaratmasaydı sen olmayacaktın Şimdi nasıl olur da elinle tuttuğun hayrı, dilinle konuştuğun başarıyı kendin yaptın sayarsın

Ne cesaretle kalkar bunca hayrım var deyip, kendini hayırlı sayarsın!

Sen hayırlı değil zararlısın! Sen hayrın sahibi değil, bilakis hırsızısın!

Ey nefsim, sen bir mürâisin!

Öyleki başkaları tarafından bilinmek için canını bile verirsin

Bu gösteriş zaafı, bu bilinme arzusu, bu tanınma düşkünlüğü, bu konuşulma sevdası sende öyle bir dereceye vardı ki, artık dem ile damar, et ile tırnak gibi oldu Riya, sana ait bir san’at oldu Bazen riyanı öyle kılıflıyor, öyle bir pazarlıyorsun ki, beni bile kandırıyor, o muhlisane hallerin

altındaki zifiri riyayı bana dahi sezdirmiyorsun

Elde ettiğin bir hayrı, ya insanları teşviktir anlatmalıyım diyerek, yada sinsi bir kombinasyonla başkalarına söylettirerek herkese ilan ediyor ve bütün bunların arkasında bir şirk-i hafîyi hemen her gün işliyorsun

Ey nefsim!

Müslümanlığını satma! Sevdana yalan karıştırma!

Ey nefsim!

Ben farklıyım diyorsun

Giyimimle farklıyım, kuşamımla farklıyım; başarılarımla farklıyım, zekâm ile farklıyım; sözümle farklıyım, sohbetimle farklıyım; kısacası ben herkesten ayrıyım diyorsun
İnsanlar içinde insanlardan bir insan olmayı zinhar kabul etmiyorsun

Ne var ki Hz Âdem’den bu güne dek, gelmiş-geçmiş onca insan tekinden biri de sensin, bunu fark edemiyorsun Kendini saraylara mahsus, tek başına sergilenen kaşıkçı elması biliyorsun, hâlbuki bir cam küreye doldurulmuş misketlerden birisin, göremiyorsun

Hem bu farklı olma telaşesi de ne! Farklı olmanın meziyet olduğunu sana kim öğretti! Görmez misin?

ALLAH’ın yarattığı varlıklar içerisinde farklı olanlar, ya çift başlı hayvanlar, ya da gördüğünde içini kaldıran bir kısım hilkat garibesi mahlûklardır
Onun haricinde mahlûkatta ittirad vardır; bidüziyelik vardır

Yaratılmışlarda asıl olan farklı olmak değil, birbirine benzer olmaktır Onun için sen sen ol,

başkalarına benzer olmaktan gocunma!

Hem gocunsan da para etmez, zira hilkattaki ittirad, sen istedin diye değişmez!

ALıntı

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30