ŞÂFÎ

Şifa vermek, hastalığı iyileştirmek ve şifa istemek anlamındaki "ş-f-y" kökünden gelen şâfî şifa veren demektir.

Allah'ın sıfatlarından biri olup Buharî, Müslim, Tirmizî ve Ebû Dâvud'un rivâyet ettiği bir hadiste geçmiştir (Buharî, Merda, 20, Tıb, 40; Müslim, Selam, 46, 47, 48; Ebû Dâvud, Tıb, 17; Tirmizî, Deavat, 10).

Şâfî, Allah'ın şifa ve deva veren, hastalıkları iyileştiren, manevî sıkıntıları gideren ve ferahlık veren olduğunu ifade eder. Allah'ın bu vasfı Kur'ân'da "yeşfî" fiiliyle ifade edilmiştir: "Hastalandığım zaman bana şifa veren O'dur." (Şu'arâ, 26/80), "Onlarla (müşriklerle) savaşın ki Allah sizin ellerinizle onlara azap etsin, onları rezil etsin, sizi onlara üstün getirsin ve müminlerin göğüslerini ferahlandırsın (yeşfî)." (Tevbe, 9/14).

Âyetler, Allah'ın maddî ve manevî anlamda şifa veren olduğunu beyan ediyor. Allah kelamı Kur'ân'da şifadır (Yûnus, 10/50; İsrâ, 17/82).

Derdi veren de dermanı veren de Allah'tır. Peygamberimizin; "Allah hiçbir dert vermemiştir ki, şifasını da vermiş olmasın." (Buharî, Tıb, 1), "Allah her derde bir deva var etmiştir." (Müslim, Eşribe, 12) hadisleri Allah'ın şâfî olduğunu beyan ettiği gibi şu sözü de bunu ifade eder. Hz. Aişe'nin bildirdiğine göre, Peygamberimiz, bir hasta ziyareti yaptığı veya birisi hastalanıp kendisine getirildiği zaman şöyle dua etmiştir: "(Ey) insanların Rabbi! Bu (kulundan) sıkıntıyı gider ve ona şifa ver. Sen Şâfî'sin (ente'ş-şâfî). Ancak Senin şifan vardır. Öyle şifa ki, hiçbir hastalık bırakmaz." (Müslim, Eşribe, 12).

İnsan hastalanınca doktora gider, ilaç kullanır, tıbbî tedbirleri alır. Ancak gerçek şifayı veren Allah'tır, diğerleri vasıtadır, sebeptir. (İ.K.)