EĞLENCE

İnsanın neşelenmesine ve hoş vakit geçirmesine yarayan ve oyun, yarış, raks, mûsiki gibi şeylerin genel adıdır. Eğlencenin Arapça karşılığı lehvdir. Lehv, Kur'ân'da genellikle âhirete oranla dünya hayatının değersizliğini vurgulamak üzere kullanılmıştır. Hz. Peygamber'in zaman zaman bazı eğlenceleri seyretmesi, ashâbını bayram ve düğün gibi günlerde eğlenceye teşvik etmesi, düzenlenen eğlenceleri durdurmak isteyenlere engel olması, ilke olarak eğlencenin dinen yasak olmayan bir davranış olduğunu göstermektedir (Meselâ bk. Buhârî, İdeyn, 2, Cihâd, 56, 57, 58, 81, Salât, 41; Müslim, İmare, 95, Îdeyn, 16-20). İslâmî âdâba ve genel ahlâk kurallarına aykırı olmaması, fuhuş, içki, kumar gibi dinin yasaklamış olduğu şeylerden arınmış olması şartıyla oyun, mûsiki ve yarış gibi her tür eğlence meşru; İslâmî ölçülere göre müstehcen sayılabilecek, doğrudan ya da dolaylı olarak İslâm dinini, bu dinin inanç, ibadet ve ahlâk esaslarını, düşünce ve hayat tarzını, üstün şahsiyetlerini, kurum ve şiarını tahrif ve tezyife yönelik her türlü eğlence de gayri meşrûdur. Ayrıca İslâm'ın dokunulmaz saydığı ve genellikle ırz kavramıyla ifade olunan insanların manevî şahsiyetlerini, namus, şeref ve diğer kişilik haklarını hedef alan eğlenceler de meşru kabul edilemez. Eğlenceyi bir dinlenme ve rahatlama aracı olmaktan çıkarıp insanların din ve dünya hayatıyla ilgili işlerinde etkinlik ve verimliliklerini olumsuz yönde etkileyen bir duruma getirmek de İslâm dininin eğlenceyle ilgili müsamaha sınırını aşar. Eğlenceler toplum psikolojisi açısından büyük bir önem taşımaktadır. Eğlenceler, insanlar arasındaki sosyal bağların güçlenmesine, kardeşlik bilincinin yerleşmesine, kültür mirasının, geleneklerin ve millî benliğin korunmasına vesile olur. (M.C.)