E T M E !

Allah dostu bu iki büyük zat, ayrı düşmüşlerdi…

Şems; ‘artık buralarda durulmaz’ dedi dostuna,

acıtmaya başlamıştı gül bahçesini, dikenliklerden atılmaya başlayan taşlar.



Ve Mevlana, çıkan dedikodularla Konya’dan ayrılan Şems’e şiirle şöyle seslendi.



Duydum ki, bizi bırakmaya azmediyorsun, etme.

Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme.



Sen yad eller dünyasında ne arıyorsun yabancı?

Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme.



Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru

Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.



Ey ay, felek harab olmuş, ziyan olmuş senin için

Bizi öyle harab, öyle ziyan ediyorsun, etme.



Ey, makamı var ile yokun üstünde olan

Sen varlık sahasını terk ediyorsun, etme.



Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan

Sen ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.



Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan

Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme.



Âşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer

Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme.



Ey, cennetin cehennemin elinde olduğu kişi

Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun, etme.



Şekerliğinin içinde zehir dokunmaz bize

Sen zehri şeker, şekeri zehr ediyorsun, etme.



Bizi sevindiriyorsun, huzurumuz kaçar öyle

Huzurumu bozuyorsun, sen mahvediyorsun, etme.



Harama bulaşan gözüm, güzelliğinin hırsızı

Ey hırsızlığa da değen, hırsızlık ediyorsun, etme.



İsyan et ey arkadaşım, söz söyleyecek an değil

Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun, etme.



Mevlana Celaleddin’i Rumi